“Lieverd, alsjeblieft help! We hebben een huilbaby!” Een noodkreet die elke vezel in mijn lijf wilde uitschreeuwen. Ik kon niet meer. Uren, dagen, weken werden gevuld met een huilend pasgeboren baby’tje. Een hardwerkende echtgenoot die in het midden van de nacht de deur achter zich dicht trok en ’s avonds pas laat door diezelfde deur weer binnen kwam. Een peuter die overdag al met haar vingers in de oortjes door de kamer dartelde. Laat het stoppen. Het ontroostbaar huilen stoppen. Nu! Vandaag een stukje kwetsbaarheid, een diepe emotie dat werd gedragen door machteloosheid, slapeloze nachten en een moederhart dat huilde..
Het is op een zondagavond wanneer manlief met onze peuter beneden is en we onze jongste maar niet getroost krijgen. Opnieuw waren er uren verstreken en honderden rondjes gelopen. In mijn wanhoop vraag ik haar stil te worden, terwijl mijn tranen van machteloosheid haar gezichtje raken. “Please, lieverd, stop!” In een eerdere post schreef ik al hoe de eerste weken pittig waren maar er toen toch iets verbetering leek te zijn. Helaas was de onrust snel weer terug. Terwijl niemand wist wat haar mankeerde. Na wekenlang al mijn energie en liefde te hebben gegeven stort ik die bewuste avond in..
“Lieverd, alsjeblieft, help!”. Opgewekt, vrolijk -als altijd- komt manlief naar boven gelopen; “riep je?”. In de slaapkamer treft hij een verscheurd, hoopje ellende, de zwarte wallen tekenen de vermoeidheid. Haar ogen lopen door in de zee van tranen. “Ik kan niet meer” word er verzucht door tranen heen. Ga even zitten lieverd, kom even tot rust. De kalme stem, verbijsterende blik en liefdevolle omhelzing beuren op. “Laat haar opnemen, dit kan niet langer meer”. Er word een moment gecreëerd om op adem te komen, zonder baby, zonder huilen, waarin er even ontspanning is. ’s Avond bij midden nacht na wederom 6 pittige aaneengesloten uren laten we ons hoofd rusten, voor we in slaap vallen die avond leggen wij haar de handen op terwijl wij hardop en in stilte de zorgen neerleggen bij Hem.
De huisarts word (opnieuw) geinformeerd over de situatie, de ernst word gehoord en de volgende dag al ontmoeten we elkaar. Geplande vaccinaties voor ons meisje werden afgelopen week uitgesteld, diverse telefoontjes om ons moed in te spreken ontvangen we, een buurvrouw besloot spontaan met liefde diverse maaltijden te koken en de oma’s sprongen een beetje extra bij. Uiteindelijk word een plan gemaakt om de darmen van ons kleine meisje middels klysma’s leeg te maken. Een laatste poging in de hoop op rust voor ons meisje, voor ons.
Een week later durven we voorzichtig te zeggen dat het beter gaat. Steeds vaker worden we beloond met glunderende oogjes, een stralende lach. Na tien weken wil ze eindelijk liggend slapen, kan ze ontspannen in bad, vind ze rust in mama’s armen. Ineens besef ik, twee dochters, wat genieten!
Update: de rust was van korte duur. Mijn kleine meisje bleek hooggevoelig.
-x- Mama van Dijk
No Comments