In een eerdere post nam ik jullie al even mee in de aanloop naar de koop van het peuterbed voor onze -toen bijna- twee jarige dochtertje. Hoe zou ze haar nieuwe peuterbed vinden? Zou ze er in blijven liggen? Zou ze haar slaapzak missen of het geborgen veilige gevoel van haar eigen vertrouwde bedje?
Een nieuwe fase gingen we in. In de vorige post schreef ik al hoe manlief maanden eerder al met het idee kwam om de babykamer door te schuiven maar ik dat echt niet zag zitten. Na de komst van jongste dochter Fleur, waarvoor we dus al een eigen babykamer hadden gekocht, ging ik toch weer even nadenken over de overstap naar het grote bed. Waarom? Omdat ze zelfs in slaapzak soms de meest acrobatische uitvoeringen liet zien. Omdat we een praktisch cadeau voor haar tweede verjaardag wilden geven. En omdat het me voor haar zo fijn leek om uit bed te kunnen stappen en alvast te spelen als ik even druk zou zijn met Fleur en ze dus even zou moeten wachten.
Zoals jullie konden lezen koos Naomi de eerste avond, en de week die daarop volgde steeds weer voor haar ledikantje om in te slapen. In de middag en ook s’nachts. Prima, we hadden overigens vooraf afgesproken dat het haar keus moest zijn en we er totaal geen haast mee hadden. Overdag vond ze haar bed al prachtig, de poppen moesten er liggen en boekjes lezen deden we er ook al. Toen besloot ik op een middag de stoute schoenen aan te trekken en haar zonder te vragen in haar nieuwe bed te leggen. En wonder boven wonder bleef ze liggen, ik stopte haar strak in, en zwaaide zoals we dat altijd doen. Verbaasd loop ik naar beneden. Zou dit alles zijn? Maar dan na 10 minuten hoor ik gestrompel, geroep. Daar! klinkt er met luide stem. De arme schat. Tuurlijk lieverd, kom maar gauw. Ik leg haar neer, rits de slaapzak dicht en stop haar toe in haar vertrouwde ledikantje. Slaap lekker!
De volgende dag besluit ik s’avonds hetzelfde te doen. Dit keer inclusief het gehele bedritueel. We zingen, we bidden, we geven kusjes en knuffels, we zwaaien. Dag lieverd, ga jij lekker slapen in je nieuwe bed? Ze zwaait. Het blijft stil. De volgende morgen worden we wakker. Wauw! De allereerste nacht en ze was er niet uitgeklommen. De vraag of ze lekker had geslapen word met enthousiast JA(!) beantwoord. Dat smaakt hopelijk naar meer denk ik nog..
Over het proces dat daarna volgt kan ik kort en bondig zijn. Dochterlief slaapt al twee maanden zalig in haar grote bed. Waar ze voorheen in een dikke slaapzak lag met een dun dekentje eroverheen, is ze vanaf dat bewuste moment dus plots overgestapt naar een dekbed, een hoofdkussen en dus zonder haar slaapzak. Ik vind het nog elke middag en nacht bijzonder dat Naomi niet uit bed komt. Ze kan huilen en ondertussen ook roepen dat ze eruit wil maar komt er pas echt uit als wij op haar kamertje staan. Misschien voelt dat dan toch nog lekker vertrouwd. In huize van Dijk hebben wij overigens voor de sfeer geen normale deurklinken maar houten deurknoppen. Ze zal dus voorlopig zelf ook niet van haar kamertje af kunnen komen als wij de deur dicht hebben gedaan. En eerlijk gezegd.. vind ik dat een heel veilige gedachte.
Is de overstap bij jullie ook zo gemakkelijk gegaan? Na een maand hebben wij uiteindelijk haar ledikantje naar zolder verhuisd. Tot die tijd stonden er dus twee bedden naast elkaar. Dit hebben we bewust gedaan om een eventueel drama te voorkomen. Dat drama bleef uit. Een nieuwe fase is gestart. Welkom peuter!
-x- Mama van Dijk
No Comments