Het is een zonnige donderdagochtend als ik de praktijk kom binnen gelopen. Ietwat zenuwachtig neem ik plaats in de wachtkamer. “Mevrouw van Dijk?” klinkt niet veel later. Een vriendelijk gezicht en daarbij behorende handdruk zorgen voor het eerste contact. “Kom verder en neem plaats.” Terwijl ik mijn billen laat zakken in een fijne fauteuil kijk ik naar de doos tissues op tafel. In mijn hoofd spreek ik mezelf moed toe..
En besluit op dat moment dat ik deze vocht opnemende doekjes niet nodig zal hebben. Terwijl die gedachte als een flits binnenkomt voel ik de muur om mijn, kwetsbare ik, opbouwen..
Een uurtje later vervolg ik mij richting huis. Een fijn eerste gesprek. Maar zou het niet beter zijn als ik gelijk oprecht vertelde door welk duister dal ik was gegaan? En hoe verdrietig ik me daar nog steeds bij voel? Hoe die intense wanhoop mij liet instorten. Was het haar wel duidelijk geworden? Een eerste stap in de goede richting. Aan de bel trekken op het moment dat je jezelf bijna lijkt te verliezen. Misschien was dat juist het beste dat ik nu had kunnen doen. En de rest? Dat zou wel volgen, in de gesprekken die nog komen gaan bij deze hulpverlener.
Ik heb als mamablogger niet onder stoelen of banken geschoven dat afgelopen weken, maanden, zwaar zijn geweest. Zoals ik afgelopen dinsdag al aankondigde zal ik vandaag dan ook open en eerlijk vertellen over de situatie van dit moment. Mede om jullie vele vragen, lieve berichtjes en opbeurende reacties te beantwoorden. Hoe voel jij je? Ben je weer aan het werk, naast “Mama van Dijk”? En hoe kijk je terug?
Zoals je uit bovenstaande kunt opmaken ben ik gestart met gesprekken om de afgelopen maanden een plekje te geven. Er heerst van binnen een wrang schuldgevoel over het niet hebben kunnen troosten of kalmeren van mijn kleine meisje. Daarentegen maakt het me verdrietig dat ik eerlijk kan stellen dat de allereerste maanden van het prille nieuwe leven dat ons gezin werd gegeven niet bepaald leuk waren. De euforische momenten dat je trots en verliefd achter de kinderwagen loopt, werden hier bijna verplichte rondjes om toch even buiten te zijn geweest terwijl het halve dorp kon meegenieten van een prachtig, maar compleet overstuur, dochtertje dat in mijn wagen lag.
Een gigantische overleefmodus, eentje waar ik met een brok in mijn keel aan terug denk. Had ik beter..? Had ik anders..? Had ik eerder..? Maar ook.. Stel je niet aan.. Ze heeft toch niets ergs? Ga verder.. Verwijten zullen niet verder helpen, niet bijdragen aan het herstel van dat kwetsbaar falende gevoel. Op dit moment is mijn ouderschapsverlof voor het werk in de wijk verlengd. Voer ik gesprekken. Word ons gezin af en toe nog getrakteerd op een maaltijd, word de was eens in de zoveel tijd weggehaald en de vloeren even gedweild. Familie en vrienden staan paraat. Liefdevol. En natuurlijk..deel ik mijn verhaal. En lieve mama’s, delen helpt. Een persoonlijk eerlijke kijk in het leven als mama. Een leven dat simpelweg, niet altijd alleen maar over rozen gaat. Puur en eerlijk, wel uit oneindig veel liefde bestaat.
Wil jij graag reageren? Of heb je vragen? Reageer gerust onder deze post of op Mama van Dijk.
-x- Mama van Dijk
No Comments