Na de hagel en de regen van gisteren is het deze vroege morgen een stuk beter. Met aan de horizon het eerste daglicht en een volle oplegger rijd ik richting België. De neus van mijn truck de goeie kant op..
Voor ik bij de tweede klant van deze dag wegrijd kijk ik nog even op mijn telefoon. Ik zie dat er op whatsapp een foto is binnen gekomen met de tekst “Ken jij daar chauffeurs?”. Als ik de foto open zie ik totale ravage. Een vrachtwagen ,van een bedrijf bij ons uit de buurt, heeft een ongeluk gehad en is totaal verwoest. Direct flitsen mijn gedachten over en ik denk nog, die is hartstikke dood.
Later die dag blijkt dat de chauffeur het overleeft heeft. En toch houd het me even bezig. Zo ga je van huis. En zo kom je nooit meer thuis. De garantie, je krijgt hem niet. En nee, ik ben niet bang voor de dood, hoogstens voor een lijden. Maar hoe het ook wend of keert de mensen die achter blijven hebben het er maar mee te doen. In het bijzonder denk ik aan m’n meisjes. Zij hebben toch altijd een vader nodig..
Liever de neus de goede kant op, dan omhoog. Na een kort schietgebedje bedenk ik me dat ik veel te jong ben om te sterven. Ik hoop dat onze lieve Heer daar voorlopig net zo over denkt. Met een voet op het gas en de handen aan ’t stuur vervolg ik mijn weg, de goede kant uit..
Tot de dood ons scheidt?
Papa van Dijk
1 Comment
[…] Het eerste ochtend geluid vanachter die deur verderop. De deur die ik deze nacht al 6 keer had opengedaan. Om maar niet te spreken van die andere deur op deze eerste verdieping in Huize van Dijk. Luidkeels werd ik deze nacht overal verwacht. Voor een plasje rond de klok van 01.00 uur een poepje om 01.25 uur, een bange beer of het nare droompje. Een flesje als de klok 02.00 slaat en als klap op de vuurpijl word ik niet veel later wederom gewekt door de wekker van manlief die al om 03.00 uur staat afgesteld. […]