Het is een vroege zondagmorgen als ik plaatsneem in de banken. De piano klinkt, mensen stromen binnen. De kerk is gevuld. Ik zit in stilte, achterover geleund, mijn armen gevouwen, slechts de hakken van mijn pumps raken de grond. Over een bijzondere zondagmorgen..
De voorganger spreekt maar slechts de klank van de muziek raakt die morgen de stilte in mijn hart. Mijn ogen worden zwaar, ik heb moeite om mijn lijf en gedachten wakker te houden. En voor ik het door heb voel ik mijn voeten de grond aantikken.
Ik schrik wakker.
Zou iemand het hebben gezien? Terwijl ik mijn kaken aan het werk zet en de rol snoep steeds kleiner word kan ik mezelf bijeen pakken. Ik leun even tegen manlief aan als hij liefdevol mijn kant op kijkt.
Voorin staan tafels, bekleed met witte kleden. Ze omhullen de wijn, het brood dat zal breken. Ik probeer mezelf op te peppen en weet voorin aan te schuiven wanneer de voorganger ons die keuze laat. Terwijl de wijn word geschonken en het brood word gebroken denk ik aan de afgelopen maanden die ineens als sneltreinvaart voorbij zijn gegaan. In een flits zie ik mezelf mijn stem verheffen naar mijn meisjes in een ongeduldig ogenblik. Ben ik de mama geweest die ik had willen zijn? Ik zie de discussie die we soms voerden vanuit onbegrip. Was ik de echtgenote geweest die ik had gewenst te zijn? Ik zie de frustratie, de vermoeidheid, de lat die soms hoog ligt. Was ik Zijn geliefde dochter geweest delend in liefde naar de ander?
Terwijl het brood breekt, zie ik Zijn Vaderhart. Voel ik een warmte omringen als in Zijn Vaderhand. In mijn gebreken, in vermoeidheid. In noden of frustraties. De zorgen of de lasten. De keuzes die we maken. De sprongen in het diepe. Hij is erbij. Een warmte vervuld als ik door de grote menigte heen kijk en de woorden die op de kerkmuur geschreven staan laat doordringen.
Ik ben de Goede Herder
Ik kijk op, in liefde verbonden, naar de mensen aan deze tafel. De tafel waaraan wij samen het avondmaal vieren. Even zou ik op willen springen. De hand op zijn/haar schouder willen leggen en bemoedigend vertellen. “Hij is erbij”. Bij jou harde werker, in keuzes rondom je nieuwe baan. Bij jou lieve vrouw, in je verdriet rondom die grote kinderwens. Bij jou lieve vader, na het intense verlies van je vrouw. Bij jou kanjer, in die heftige burn-out. Bij jou, en bij jou, in je geluk, in je vreugde, in je kracht. Hij is erbij.
Met open armen zegt hij; “Kom maar bij mij”!
De verdere dienst hoeven mijn kaken niet te werken. Thuis neem ik een powernap en beloof ik plechtig dat ik die wat vaker zal gebruiken om die liefdevolle mama te kunnen zijn. Die krachtige echtgenote en Zijn geliefde dochter die kan omzien in liefde naar de ander.
Veranderd vermoeidheid jouw soms ook wel eens in een andere mama, vriend(in), dochter of echtgeno(o)t(e)? Hoe pak jij jezelf weer op? Deel het gerust op Mama van Dijk.
-x- Mama van Dijk
No Comments