Hoera, mijn peuter is zindelijk. Of toch niet?

Een plasje hier een plasje daar. Zelfs bij vriendinnen gaf ze op een bewuste koffieochtend aan dat ze moest plassen. Apetrots dat ik was. Natuurlijk! De grotere boodschap verdwijnt al maanden in de wc. Het scheelt hier dus alvast bergen luiers en billendoekjes. En je zou ineens gaan denken dat wij Princess No. 1 uit de luiers hebben. Of..?

En toch is die ietwat logische veronderstelling niet van kracht. Vanaf dat Naomi 1.5 jaar is begint bij haar de bah-fase waarbij zij niets moest weten van de luier. We introduceren vrij direct een potje, een stickerkaart en het gaat snel tot de komst van zusje Fleur. Voor haar tweede verjaardag pakken we het wederom op en ze krijgt er plezier in. Met de warme dagen van vorige maand genoten we van een zo goed als zindelijk meisje. Maar een aantal weken geleden gaat het toch ook mis. Dochterlief raakt in de fase waar we vooralsnog maar moeilijk uit komen.

Een fase die bestaat uit het testen van consequentie. Eentje die hier en daar gepaard gaat met woede uitbarstingen. Met schreeuwpartijen en peutergeweld. En ineens doet ze een plasje hier, een plasje daar. Op de bank, naast het bed van Fleur tijdens een slaapliedje. In haar eigen bed door haar luier af te trekken en gewoon naast de wc. Zonde! Maar ik denk dat hij er bij hoort. Deze fase. Bij de leeftijd van bijna 2,5 jaar. En bij de schreeuw om aandacht. De schreeuw van een peuter om gezien te worden in het gezin. Elk moment. Om te weten waar grenzen liggen. Te beseffen tot waar mama’s geduld gaat. Is dat erg? Nee zeker niet. Het vraagt alleen om een nieuwe aanpak.

Het is ’s middags als dochterlief op een warme dag in haar onderbroekje door de kamer stapt. Als zij even later rustig televisie kijkt hoor ik “Mamaaaaaaa… omi bank geplast”. Je maakt een geintje denk ik nog en loop voorzichtig haar kant op. Verschrikt zie ik een grote ronde plas de bank in zakken. NO! De vraag waarom word niet beantwoord. Zou ze het expres doen? Was dit haar roep om hulp? Had ze gewoon geen zin? Het gebeurd opnieuw tot ik besluit haar de luier vaker weer aan te doen en haar te vragen zelf de doek te pakken als het mis gaat. Om mama te helpen de boel schoon te maken en zo toch ook te leren dat haar plasje verderop, in de wc, hoort.

“Mama boos. Naomi bank geplast” klinkt er met opgewekte stem maar met verlegen houding. Ik besluit het gewoon nog eens uit te leggen. “Natuurlijk is mama niet boos. Hier staat je potje, en de wc. Zelfs je prachtige wc verkleiner met je favoriete uiltjes. Ga maar zitten. Voelt hij zacht? “Ik vraag haar mee te helpen poetsen, en het is goed. De keer daarop is ze op tijd bij de wc. Klimt met trots op haar troon en juichen we samen “Hoera”.

En toch zijn we een stapje terug gegaan. Het luierbroekje gaat weer standaard aan. Maar blijft toch ook vaak droog. Wellicht is het dochterlief die hiermee een signaal wil laten uitgaan. Heel misschien voelt het gewoon weer even vertrouwd om mama’s aandacht extra vaak te voelen nu je zovaak zegt “dat kan ik zelf”. En misschien lieverd, is het groter worden soms gewoon niet altijd even leuk. Want ook al wil je alles, graag, vaak, zelf en snel. Mama staat erbij en ergens weet jij ook, ze ziet jou wel.

Stop de tijd, ik heb het afgelopen weken vaker gezegd. Ons meisje zegt het vandaag de dag op haar manier. Even geen verwachtingen. Ik ben ook gewoon nog even klein. Het is goed lieverd.

-x- Mama van Dijk