Zo’n 70 meter omhoog rennen en weer terug, dat was het idee van de beklimming in Kwintelooijen dat tijdens de training vorige week op de planning stond. Maar niet voordat we eerst een stukje verder twee hellingen op en af hebben gerend en de nodige oefeningen hebben gedaan. Die trouwens op zichzelf al het nodige zweet tot aan je billen laten glijden. Afijn. Tijd voor dé bekende trap in natuurgebied kwintelooijen…
“The stairway to heaven or hell” word er nog geroepen terwijl ik lachend roep voor de hemel te gaan. Met die energie klim ik de trap van de steile helling op. Eerst vastberaden, dan steeds een beetje zachter tot tien meter voor de top elke vezel in mijn lijf verzuurd. DIT. IS. AFZIEN. Met het laatste beetje energie kom ik met een stel andere fanatiekelingen boven aan. Waar was ik in vredesnaam mee bezig vraag ik me puffend en steunend af terwijl ik hijgend tegen een leuning hang. Met een hartslagje van 200 zou het geen trede langer hebben moeten duren of ik was rollend weer naar beneden gegaan. De volgende keer neem ik een slee mee, zeker weten. En vraag ik de trainer ook even of ze wil duwen. Hoe het gaat in mijn strijd tegen overtollige zwembandjes en meer? Je leest het in een nieuwe MAMA.lijnt
Vier maanden verder alweer. Of het echt lijnen is, zo kan ik het soms ineens niet meer noemen. Vooral niet op die momenten dat ik ongegeneerd maar toch heel bewust een handje chips zit weg te knagen. Een stukje chocolade afbreek om in mijn mond te laten verdwijnen. Terwijl hij eigenlijk was bedoelt voor in een taart die ik overigens bakte voor een bevriend stel dat gaat trouwen. Sorry jongens er mist een heel klein stukje. Niemand die door heeft dat daar een paar gram chocolade mist zou je zeggen. Alleen ik. Diegene die de volgende dag verafschuwend naar de weegschaal staart. Weer niet afgevallen?
“Kom op, je kunt het!” Klink er luid. Het is de vierde keer alweer deze week dat ik mijn sportschoenen heb aangesnoerd en mijn kilometers maak. Op slechts een meter afstand zit manlief met onze meisjes uitbundig op de fiets. Tot daar ga ik redden, klinkt niet veel eerder van mijn kant. Mijn ogen gericht op de grond dat met tien kilometer per uur nog voldoende ruimte geeft om te bewonderen. Tot die boom, nee nog een stukje verder, probeer ik. Terwijl mijn hardlooppas in snelheid mindert kijk ik manlief aan. Een zweetdruppel glijd mijn rode wangen over. Was dat al twee kilometer? vraag ik bezorgd. Google weet me later die avond gerust te stellen. Ik had het inderdaad geflikt om met een tussenstop van 500 meter 2 x twee kilometer te rennen. Hoe tof is dat, voor een beginneling als ik.
Geloof het of niet. Op momenten dat ik niet kan sporten mis ik dat uurtje voor mezelf al enorm. Dat sporten verslavend is had ik de fitgirls hier en daar natuurlijk al wel eens horen roepen. Dat ik daar buikschuddend om kon lachen was dan weer meer mijn ding. Maar dat dit alles zoveel meer is dan jezelf laten afmatten bij een bootcamp om naderhand krom lopend van de spierpijn de dag door te moeten komen blijkt wel weer. Het is de kick die uitdaging geeft om verder te gaan dan je denkt te kunnen. De energie boost die elke keer word aangewakkerd en de stappen die worden gezet naar een gezondere (sportieve) versie van jezelf.
En met die endorfine kick nog in mijn lijf schrijf ik mezelf in samen met een aantal andere sportmaatjes voor mijn allereerste hardloopwedstrijd van 4 kilometer. Hoe bezweet, paars of hijgend Mama van Dijk die finish zal bereiken. Ik heb werkelijk geen idee. Je leest het volgende maand in een nieuwe Mama.lijnt.
Update: Na een balansdag, -10kg
Lees hier op Mama van Dijk voorgaande updates in de rubriek MAMA.lijnt.
Zin om eens mee te sporten? Stuur me even een berichtje. Wellicht kan ik je verder helpen.
-x- Mama van Dijk
No Comments