Het allerbeste was niet genoeg voor mijn hooggevoelige baby.

De eerste maanden van het leven van Fleur zijn zwaar geweest. Af en toe liet ik je op Mama van Dijk even (mee)voelen hoe de achtbaan van emoties ons jonge gezinnetje door elkaar wist te schudden. De eerste maanden van het leven van ons kleine meisje vielen haar zwaar. Alles was teveel. Elke prikkel kwam te hard binnen. Mama’s armen waren niet goed genoeg…

Er viel niet te troosten. Uren wandelde ik buiten met een gillend meisje terwijl ik mijn eigen tranen probeerde te verbergen achter een veel te grote zonnebril. Uren waarin ook grote zus, Naomi, van slechts 21 maanden werd overvallen door de komst van dit nieuwe luidruchtige gezinslid. Alhoewel de situatie vandaag de dag onder controle is doet terugkijken nog steeds zeer. Vandaag neem ik je mee in een openhartige brief aan die mama, die besefte dat het allerbeste dat ze geven kon op dat moment niet genoeg was.

 

 Je wilde sterk zijn want je moest.

Ik zie je lopen lieve mama, op die helder lichte dag. Je voeten zijn nog moe van de nacht die je weer op bent geweest. Je probeert buiten wat frisse lucht te vangen. Maar je armen voelen zwak na de maanden van dragen, van troosten, omarmen. Je veel te grote zonnebril verbergen wallen en tranen. De zonneschijn verdween niet uit je hart, ook al kleurde het leven soms even donker en zwart. Je wilde sterk zijn, want je moest. Maar niets bleek genoeg om je kleine meisje te troosten.

Ik zie je weer staan, de wanhoop vult je dagen. Ik zie je schreeuw om  hulp, naar artsen met vragen. Ik zie hoe je gesmeekt hebt om het beste medicijn, om iets dat verlichting zou geven in de onrust of de pijn. Je breekt in honderdduizend stukjes als niets de onrust blijkt weg te nemen. Wanneer jij dan ook je kleine, grote, peutermeisje langzaam onderuit ziet gaan, staat jou een nieuwe taak. Overleven, en dat deed je. Veel te lang en veel te vaak.

Ik zie je zitten in de kamer, het geluk moest jou omringen. Maar het tegendeel bleek waar. Voor de tweede keer mocht je moeder worden. Maar het leven valt je zwaar. Overdag van je in slaap als je een moment vind om te zitten. De nachten ga je door, troost jij je kleine meid, op zoveel mogelijk manieren tot de morgenzon de nacht ontwaakt. De glans word zichtbaar minder. Ik zie dat het je raakt.

Ik zie jouw doorlopen ogen, de arts begrijpt waarom.

Je ongekende machteloosheid. Ze beloofd je trouw te helpen, maar we geven het wat tijd. Nog maandenlang zou het voortduren tot dat intens moment. Ik zie je zitten op je kamer. Je schreeuw om hulp zo ongekend. Het kan niet meer. Niet langer verder. Je lijf is op, genoeg geweest. Haar eindeloze huilen kun je even niet meer dragen. Met pijn in je hart zie ik hoe jij akkoord ging, met al je wanhoop, zonder vragen.

Ik zie je lopen door de witte lange gangen. Op weg naar je kleine meisje toe. Ze slaapt, rustig en tevreden, dagen, nachten lang. Ook zij blijkt totaal vermoeid, gestreden. Uren kijk je naar het wiegje vanuit die meterslange gang. Ik zie hoe jij haar weer kunt knuffelen, de band in vertrouwen weer opnieuw word opgebouwd. Ik zie haar kijken in jouw ogen. Glunderend en vol herkenning. Haar handjes pakken vast, vinden ineens weer rust in dat van jou. Een week word jij gescheiden, word er bij je meisje zoveel rust gebracht. In dat kleine ziekenhuis, dat kamertje, in het leven van een mama, even stilte in de nacht.

Ik zie hoe er eindeloos word geslapen, dagen, nachtenlang. Hoe manlief met de beste zorg zijn meiden omringd daar waar hij kan. Er volgt bij thuiskomst een proces van structuur en weinig prikkels. Steeds een heel klein beetje meer. Lieve mama wat heb jij gevochten, voor je meisjes, keer op keer. In de rust vind jij jouw tranen over die afgelopen tijd. Laat ze gaan, je hebt gestreden. Het verleden doet soms pijn. Maar kijk vooral ook naar het heden waar zoveel dankbaarheid mag zijn.

Ik zie je zitten in diezelfde kamer. Waar de wanhoop je vaak overviel. Ik zie hoe de herinnering je weer verdrietig maakt, in rust en stilte je nu raakt. Rust maar uit lieve mama. Je hebt meer dan je best gedaan. Je baby is zo groot geworden, er is al zoveel tijd voorbijgegaan. Leef in het nu, omring je dromen, met geluk in kleine dingen. Dan zie ik zoveel ogen glunderen en kun jij de dag beginnen.

Het allerbeste van jou lieve mama, was goed genoeg.

Fleur bleek extreem hooggevoelig, en kon de prikkels van alles om haar heen niet aan. In het ziekenhuis werd de vicieuze cirkel doorbroken rondom slaaptekort en prikkelverwerking. Met fijne tips en adviezen voor thuis, is zij nu een heel vrolijk, lieve baby van 9 maanden. 

Voor alle mama’s die het moederschap soms als zwaar ervaren wil ik zeggen;

“Lieve Mama, ik ben trots op je! Houd vol!”

-x- Mama van Dijk