Peuter, schommelend tussen enthousiasme en een driftbui

Op sommige dagen wiebelen we er tussenin. Tussen een enthousiast hoera bij de wc, tot een driftbui in de keuken, slechts drie stappen verder. Het moederschap, eentje die je van hot naar her brengt.

Wie een peuter heeft zal het beamen. En mogelijk herkenning vinden in mijn zoektocht naar de balans tussen zoveel gevoelens in het brein van een peuter.

Pindapaas

Ik wil pindapaas op brood roept mijn twee en half jarige dochter, in een voor mij begrijpelijke zin. Prima, lieverd doen we dat. Ik smeer haar broodje een keer aan het aanrecht terwijl ze op haar stoel klimt. Eten!! roept ze uitbundig. Terwijl ik onze lunch op tafel serveer kijken haar ogen angstvallig naar haar broodje. Haar enthousiasme verdwijnt! Mamaaaa. Pasta!! Naomi niet pindapaas. Soms ben ik consequent, soms totaal niet. Soms heb ik helemaal geen zin om haar broodje om te vormen tot een gezichtje in de hoop dat ze ook een keer haar korstjes eet. Of uiteindelijk gewoon eet wat ze als eerste heeft gekozen. 

Die dag smeer ik een broodje pasta om de gemoederen wat te bedaren terwijl ik mijn baby van wat fruit laat genieten. De andere boterham verdwijnt in een plastic zakje. Naomi plassen mama! Je moet nog heel even wachten lieverd. Onbegrijpelijk word er mijn kant op gestaard. Mijn peutermeisje, mijn schattige bruin krullende peutermeisje kent geen geduld, ook geen wachttijd. In de slechts 4 seconde die ik heb voor mijn peuter in een driftbui uitbarst neem ik haar mee aan de hand, snel dan! Ze plast, telt vrolijk op de wc tot tien voor ze echt klaar is, en we vervolgen onze weg terug. Schommelend tussen een enthousiast hoera bij de wc tot een driftbui in de keuken op slechts drie stappen afstand. 

Ondeugend schouwspel

Terwijl ik de kleinste knapperd verder laat genieten van haar fruithapje zie ik tegenover me een ondeugend schouwspel plaatsvinden. Zo onopvallend mogelijk worden er stuk voor stuk broodjes op de grond geslingerd. Haar lijfje draait zich steeds verder van tafel. De vraag om recht te zitten word niet beantwoord. Een tweede vraag genegeerd. Een meer pedagogische aanpak lijkt zijn vruchten af te werpen. Samen rapen we de stukjes brood op. Tot.. daar toch een onvermijdelijke driftbui volgt. Mama raapte het laatste stukje van de grond. Hoe. Durfde. Ik?! Al snel wurmen zich twee handen in haar ogen. Mama, Naomi bed toe? We vegen dikke tranen af, knuffelen en vervolgen onze weg terug naar het enthousiasme met een perfectie waarin alleen een peuter kan schakelen. Haar armen omhullen haar lieveling, de pop, haar oogjes glinsteren. We lopen de trap op en ze verdwijnt al snel, richting dromenland.

Peuters, wiebelend tussen enthousiasme en een driftbui.

Zijn er nog meer heerlijke peuters in de zaal?

-x- Mama van Dijk