Die schaduw van een ‘inbreker’, die ik voorbij zie vliegen in die bewuste nacht, hij staat voorlopig op mijn netvlies gebrand. De gedachte bezorgt me steeds opnieuw kippenvel en de afloop is nog altijd hilarisch. Of was het toch…
Het is rustig in Huize van Dijk, na een sportieve avond laat ik mijn hoofd niet al te laat in mijn kussen vallen. Rond de klok van 01.00 (huh?) meld mijn doorslapende? dochter zich. Een speen lijkt de gemoederen te bedaren. Terug naar bed dus. Rond half 3 begint zij opnieuw. Vastberaden begin ik met de tien minuten regel, die me al zover bracht tijdens de zelf toegepaste doorslaap training.
Terwijl ik net weer wat in doezel hoor ik een enorme klap. Het geluid komt voor mijn gevoel buiten onder de veranda vandaan. Ik verstijf. Juist vannacht had ik het rijk weer alleen met de meisjes. En nu? Ik stuur een SOS bericht uit naar mijn geliefde die in zijn truck natuurlijk niets kan betekenen, dat weet ik ook wel. Waar is die honkbalknuppel als je hem nodig hebt? Ik klik per ongeluk en een beetje expres op de beltoets en weet manlief wakker te krijgen. Snel hang ik op om het gesprek op de app voort te zetten. Lieverd, inbrekers! Ik hoorde ze struikelen of iets! HELP!
Moedig besluit ik te gaan kijken. Terwijl ik in mijn hoofd de meeste vervelende scenario’s laat afspelen. Zal ik gillen? Nee natuurlijk niet dan worden de meiden wakker. Misschien moet ik even een kleding hanger mee nemen? Alvast de politie laten kijken? Durf ik dit wel? Ik stap muisstil de trap af en tik de buitenlamp aan. Tot mijn verbazing is die buiten werking. Nog dichterbij het gevoel dat ik straks oog in oog sta met een stel bendeleden vervolg ik mijn weg richting de achterdeur die je in Huize van Dijk brengt onder de veranda.
Gelijk valt me op dat het grote dienblad dat op onze statafel stond verdwenen is. Dat kon onze kat niet hebben gedaan? Ik neem in het donker plaats op de bank terwijl ik manlief aangeef dat de kust voor nu veilig is. Bibberend als een rietje bel ik toch maar de politie voor wat versterking in de buurt, je weet immers nooit. “Ik zal uw melding doorgeven, meldkamer oost is druk vannacht denk ik, zij nemen op dit moment niet op” Stomverbaasd vraag ik mezelf af wat ik in vredesnaam moet met deze vriendelijke maar in mijn ogen schouderophalende reactie. Als ik daadwerkelijk oog in oog zou hebben gestaan met meneer de inbreker of meer van zijn bendeleden en mijn leven had gewaagd zonder honkbalknuppel mét slechts één kledinghanger. Dan… had ik vermoedelijk heel(!) hard gaan gillen.
Ik hang op en adem rustig uit tot ik zie dat een schaduw in de grote glazen achterpui in snelheid passeert. Ik schrik me wezenloos! Het liefst had ik het uit willen schreeuwen, was ik bovenop de kast gesprongen of had ik mezelf achter het gordijn verstopt. Tot ik daar een reusachtige egel onder de veranda vandaan zie paraderen..
No Way. Heb ik zojuist de politie gebeld om een luidruchtige egel die de boel hier op stelten zet? Belangrijker nog, kan een egel klimmen? Waarom zou hij er vandoor willen gaan met mijn prachtige dienblad? Hoe kreeg hij die op de grond? Of stond er echt een inbreker onder de veranda die zich eveneens wezenloos schrok van deze stekelige misdadiger? Maar hoe kwam het dienblad dan van tafel?
Googled. “Kan een egel klimmen?” …Ja.
Ik haal mijn schouders op en adem uit. Pffjuuw. Niet veel later worden mijn ogen zwaar en val in diepe slaap. Brak begin ik de morgen maar vastberaden onderzoek ik eerst wat mogelijke inbraaksporen. Ik vind niets anders dan de schaduw van een heerlijk ochtendzonnetje. Eenmaal binnen fantaseer ik vast over een heel eng bordje voor bij de voordeur. Iets met ” betreden op eigen risico ” en “hier waakt Mama van Dijk”. En wellicht.. dan ook nog een wildrooster.
-x- Mama van Dijk
No Comments