De zon schijnt door het keukenraam naar binnen. Fijn. Ja, wat is de lente toch fijn. Terwijl Fleur langs haar fles een grijns van een glimlach tovert en ik Naomi met een pop zie moederen besluit ik dat het tijd word om te gaan. Even eruit. Even een stukje rijden. Naar bekend terrein. Ga je mee naar oma roep ik glimlachend de kamer door terwijl ik zie hoe de pop word vertroeteld. Dochterlief springt op..
Tegelijk kijkt Fleur met grote ogen achter haar fles vandaan, nog niet beseffend welke link er moet worden gelegd bij het woordje “oma”. Haar grote zus attendeert me ondertussen op het feit dat het wel eens koud of nat zou kunnen zijn buiten en vraagt me om haar jas. Nog even de knalroze rubberen laarzen aan. En gaan. Of nee, met een peuter en een baby ben je zo snel niet weg. Maar afijn, dat mocht de pret niet drukken. Een half uur later zitten we in de gordels..
Terwijl ik trots mijn kroost bewonder en de wielen van onze stationbak cruisen over het asfalt kijk ik in het spiegeltje.. Aii. Vergeten mezelf op te peppen. Met een slaperig en enigszins teleurgesteld gezicht werp ik mijn blik snel weer op de weg als er naast me uit de autostoel een paar ogen glunderend mijn kant op kijken. Heel even blijft het stil, voordat mijn kleine, grote, meisje zegt; “Mama mooi!” Mijn lieve meisje, ziet geen zwarte wallen of mijn bad-hair-day, ze ziet haar mama. Mijn adem stokt. Ik pak haar fijne handje vast en fluister; “Och. Lieverd. Mama vind jou ook zo mooi!” Worden als een kind. Puur eenvoud, vol liefde.
Haar woorden dringen door. Elke keer weer kan dat kleine meisje raken. Gewoon door er te zijn. Nietsvermoedend, vervolgd zij haar blik naar buiten, en terwijl er op de radio een muziekje begint te spelen gooit zij haar handjes in de lucht, wuift ze ze heen en weer terwijl zij een vrolijk deuntje zingt. “Héé-éé.. Whoo-hooo..”
Worden als een kind. Puur eenvoud, vol liefde. Herken jij zo’n liefdevol momentje met je kind(eren)? Deel gerust op Mama van Dijk.
-x- Mama van Dijk
Deze post schreef ik eerder dit jaar.
No Comments