Afgelopen zomer zagen wij diverse gezinnen (lees: waaghalzen) om ons heen de Belgische Ardennen inruilen voor een verre reis met kinderen. Ik smul ervan, die heerlijke kiekjes van prachtige gezinnetjes in het buitenland, ver weg. En dat kan dat tegenwoordig met baby’s, peuters en kleuters dus zomaar een dagje vliegen verderop zijn. Papa van Dijk houd niet van vliegen. Ik niet van vliegtuigen.
In de afgelopen weken kreeg je als volger van Mama van Dijk via Instagram de nodige vakantiekiekjes voor de kiezen. Geen piloot kwam er aan te pas. Wij werden oerdegelijk bestuurd door Papa van Dijk, die zijn kostbare lading dit keer uiteindelijk 13 uur verderop in Kroatië wist te brengen. Vanaf heerlijk Karinthie in de bergen tot aan warm Kroatië aan de kust. Wij hebben twee waanzinnige weken vakantie gevierd met onze baby en peuter. Even rust, zoveel herinneringen, vele gesprekken, zoveel liefde. Tijd om nog heel even om te kijken naar hoe ons gezinnetje door elkaar geschud werd door de onrust die Fleur met zich mee nam. Tijd om stil en dankbaar te worden voor de rust die is aangebroken in het leven van alledag.
In de voorbereiding richting deze vakantietijd hebben wij ons meerdere malen afgevraagd hoe deze trip zou gaan. En dan vooral hoe het zou gaan met ons prikkelgevoelige meisje. We besloten te gaan. En wat ging het al snel uitstekend! Draaghoek leverde ons twee heerlijke Tula draagzakken die we in de vakantie mochten testen. Daarover later meer. Fleur genoot zichtbaar van het dragen. Haar hoofdje raakte mijn borst nog voor ze er goed in zat, haar lijfje deinsde mee tijdens de vele wandelingen, haar handjes het liefst heel dicht tegen mama aan. En dan, nadat ze zich enkele dagen laat meegaan met de flow van onze vakantieperikelen, gaat het toch mis.
Het is 03.00 uur ’s nachts als ik op de bank van ons vakantiehuisje beland en dit blogje schrijf terwijl ik op de achtergrond mijn kleine meisje hoor huilen. Hartverscheurend hoor huilen. En er is niets dat ik kan doen..
“Alsof ze in mijn armen nog verdrietiger werd. Alsof ik niets beters kon doen dan vertrekken. Die avond, het begin van een nieuwe nacht, schrik ik keer op keer wakker. De slaap die ik heel even wist te pakken maakt dat ik van de kaart ben. Daar zit ik dan. Naast mijn kleinste meisje. Mijn hand rust op haar buik in een poging rust te geven in haar grijs gekleurde campingbed. Die pogingen mislukken.
Ik kijk op langs het raamgordijn. Buiten kleurt de horizon vol bergtoppen. Een waanzinnige plek voor een heerlijke vakantietijd. Dagen ging het goed. Verbijsterend goed zelfs met onze kleine Fleur. Geen kik werd er gegeven, zo vlogen dagen zorgeloos voorbij. Tot die bewuste avond.
Vroeg leggen we haar in bed. Uiterst moe valt zij in slaap. Haar ogen draaien weg, nog voor ik de deur achter me sluit. Vanavond wil ik zelf ook eens op tijd mijn ogen sluiten. Fleur besluit anders en word keer op keer wakker. Rond middernacht gaat het mis. Een ontroostbaar huilen word ingezet. Wat we ook proberen, de pogingen om rust in haar lijfje te brengen mislukken. Na uren onrust verlaten we de slaapkamer waar het campingbedje staat naast ons tweepersoons bed daar in het heerlijke vakantiehuis op die stijle hoge berg. Elke hoorbare ademteug, de streel over haar wang, de hand op haar buikje of die op haar hoofd. Er was geen ruimte meer voor prikkels. Het was teveel.
Met een brok in mijn keel neem ik plaats op de bank. Ik denk aan haar opname, de roep om hulp, het gevoel niets te kunnen. Even borrelt het op, dat intens gevoel van machteloosheid. Het kenmerkt soms heel even opnieuw de zoektocht in het leven van ons gevoelige meisje. “
Na dat signaal gaan we terug naar de basis. Minder prikkels, meer rust. Vakantie!
Op welke plek genoot jij deze zomer van tijd voor elkaar?
-x- Mama van Dijk
No Comments