MAMA.lijnt acht maanden verder

Nog maar een jaar geleden zit ik in mijn kraamweek. Loop ik de boel van onder te blussen, voelt mijn buik als een ingezakte pudding –understatement. Opgezet en uitgezakt vraag ik me dan al stiekem af of ik ooit nog zonder wallen mijn bed uit zal stappen. Vandaag een jaar later.. en wie had dat gedacht.

Never

De regen valt eindeloos naar beneden terwijl slechts een wollen trui over mijn sportoutfit me beschermd tegen een nat pak net voor de start. Net voor het startsein word gegeven hang ik mijn trui over een van de dranghekken, de tekst ‘Never’ is nog net te lezen. Van binnen lach ik. Never? Nooit had ik gedacht hier te staan, met plezier bovendien. Met een enthousiasme zo groot als een voorbij paraderende olifant. Een doorzettingsvermogen van een.. -ach, verzin maar wat. Ik stond er en kijk mijn sportmaatje bemoedigend aan voor we van start gaan. Ieder voor zich, deze race van Nijmegen. De race met heuvels en dalen. Het parcours neemt ons mee langs paars verlichte bomen, indringende muziek en rijen toejuichende mensen. Mijn voeten dansen bijna als vanzelf mee door de sfeer van het moment.

Eindsprint

Ik geniet, loop met trots en denk aan finish die te wachten staat. Wanneer het bordje 6km eindelijk word aangeduid weet ik (korte rekensom) dat er slechts 1000m over is tot de finish. Ik besluit alles te geven. Ik sprint, haal meters in en bereik de finish met 46 min! Een tikje duizelig pak ik het eerste hek vast dat ik pakken kan terwijl mijn hartslag rustig daalt. Vrij direct hoor ik mijn telefoon, manlief die thuis via live tracking mijn race kon volgen via de zevenheuvelen app bericht enthousiast. “Gefeliciteerd bikkel!!” Ik kan het haast niet geloven, neem een selfie als bewijs. Ik heb het geflikt. Ik heb het gewoon gedaan. Met een onwijs grote glundering neem ik mijn medaille in ontvangst. Geen plekje op het podium van hen, wel op die van mij.

Persoonlijk doel

Ik stel mezelf graag doelen maar had hard gelachen als je me vorig jaar zou zeggen dat ik het hardloopevenement in Nijmegen zou uitrennen net na de eerste verjaardag van dochterlief. Een hardloopwedstrijd van 7 km. Ik? Nooit! En toch. Vorig jaar opgezet en uitgezakt, niet wetende wat voor een jaar ons stond te wachten. Nu als een sportieve mama -at least i try. Energiek, ja, met hier en daar nog steeds de wallen tot aan de enkels -iets met mijn team no sleep. Maar met een wilskracht als nooit tevoren.

En toch ligt mijn doel voor eind december nog steeds 4 kilo vanaf hier zoals ik ook vorige maand al in deze maandelijkse rubriek aangaf. 4 Kilo vanaf hier terwijl het ene feestje zich naar de ander opdient in de komende weken.

Zou ik het redden? Heel serieus? Ik weet het niet.
Maar jij weet nu wel, ik trek graag een sprint als de finish in zicht komt. 

Behaald: -12kg
Nog te gaan: -4kg

Never say never.

-x- Mama van Dijk