Vandaag het vervolg en boven alles hoe het nu is met Nayomi en Gerard. Zij vertellen ons met liefde en plezier over de reis die ze maken naar het ouderschap. Als adoptieouders in spé zien zij met verlangen uit naar de maanden die komen gaan. Elke stap brengt ze een klein beetje dichter bij hun grote droom. Een kindje om te overladen met warmte en liefde.
Lees ook: “Deel 2 – De weg naar adoptie langs een diepe onvervulde wens”
Beginseltoestemming
Nadat we op 30 november 2017 ons rapport hebben gelezen en goedgekeurd zou het verstuurd worden aan de Centrale Autoriteit Interlandelijke Adoptie in Den Haag. Weer wachten dus. Half december kregen we van de Raad voor de Kinderbescherming een brief dat ons rapport daarheen verstuurd is. Vanaf toen begon het wachten op onze officiële beginseltoestemming. December ging voorbij en het werd januari, ik keek elke dag weer of de postbode goed nieuws meebracht in een envelop maar de eerste weken van januari verstreken zonder post vanuit de Centrale Autoriteit voor Interlandelijke Adoptie in Den Haag.
Eigenlijk was ik dat wachten wel beu en heb ik de ‘’stoute schoenen’’ aangetrokken en gebeld op 16 januari 2018 naar de Centrale Autoriteiten om te vragen of er al zicht was op wanneer wij onze beginseltoestemming zouden kunnen verwachten en ik kreeg nieuws waar ik niet op gehoopt had maar wel van durfde te dromen. Hij zou binnen enkele dagen bij ons op de deurmat liggen, wat een fijn nieuws zo in de januarimaand!
Zwart op wit
Terwijl er op 18 januari 2018 een storm over Nederland raasde die zo zijn sporen achterliet, vonden Gerard en ik onze beginseltoestemming in de brievenbus. Eindelijk het staat zwart op wit dat wij een kindje mogen adopteren, tienduizend redenen voor dankbaarheid! Toen was het weer afwachten want het rapport zou ook worden gestuurd aan de stichting Wereldkinderen waar wij mee willen adopteren zodra zij ons rapport hebben ontvangen zouden zij een inschrijfformulier naar ons versturen. Al vrij snel lag er post van Wereldkinderen in de brievenbus, de envelop bevatte een factuur voor het inschrijfgeld en uitleg over hoe het nu verder gaat lopen.
Zodra we de factuur betaald hadden zouden we meer informatie ontvangen en toegang tot hun externe intranet om het digitale intakeformulier in te vullen. We hebben gelijk dezelfde avond de factuur betaald en toen was het weer wachten op post vanuit Wereldkinderen. Gelukkig kwam er al snel weer post met daarin de toegangscode tot het intranet, we moesten een aantal overeenkomsten ondertekenen en het digitale intakeformulier invullen om daarna per mail aan hen retour te sturen. We hebben hier een aantal dagen de tijd voor genomen om dit zorgvuldig en goed in te vullen. Daarna hebben we het eind januari verstuurd per mail naar Wereldkinderen en kregen we al snel een mail terug dat ons dossier ter beoordeling lag bij het intaketeam.
Februari
En toen kwam er begin februari nieuws waar we niet op gerekend hadden en wat in eerste instantie veel tranen, boosheid en slapeloze nachten heeft gekost. Ons dossier was beoordeeld door het intaketeam en er blijken twee special needs in ons rapport te missen die wel van belang zijn wil ons dossier verstuurd worden naar het land van onze keuze. Hier hadden wij absoluut niet op gerekend we waren er van overtuigd dat de special needs die wij bewust gekozen hadden voldeden aan de eisen die gesteld waren door het desbetreffende land.
We kregen de vraag of we er over na wilden denken om deze twee special needs toe te voegen aan ons rapport. Gerard en ik hebben heel veel gebeden of God ons wilde laten zien of die weg de juiste was aangezien die toevoeging van extra special needs best belastend zouden kunnen zijn. Zoals we vanaf het begin af aan gebeden hebben voor dit traject hebben we het nu ook biddend in Gods handen gelegd. God heeft ons op verschillende manieren laten zien dat de weg die we nu in gaan slaan goed is en zo hebben we bij Wereldkinderen aangegeven op 5 februari dat we deze twee special needs graag toe willen laten voegen aan ons rapport.
We kregen het advies om een gesprek aan te gaan met een neonatoloog over de twee special needs die toegevoegd dienen te worden om in aanmerking te komen om ons dossier naar het land van onze keuze te laten sturen. Zo konden we ons laten informeren en kregen we ruimte om onze keuze te kunnen motiveren. Als wij dit gedaan zouden hebben zouden we Wereldkinderen per mail onze motivatie laten weten zodat zij een verzoek voor wijziging van ons rapport bij het ministerie van Veiligheid en Justitie neer kunnen leggen.
Kinderziekenhuis
In een eerder stadium hebben we een gesprek gehad met een infectioloog in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Dit hebben we als een fijn ziekenhuis ervaren wat bereid is om aanstaande adoptieouders te helpen en vragen te beantwoorden daarom was de keus snel gemaakt om contact te zoeken met de afdeling Neonatologie van het WKZ. We kregen al vrij snel een reactie dat er een neonatoloog was die dit gesprek met ons aan wilde gaan en ons wilde voorlichten.
Op 21 februari 2018 togen Gerard en ik in de ochtend naar het WKZ in Utrecht en hebben we een heel fijn en goed gesprek gehad met een neonatoloog die een goed beeld gaf van wat we kunnen verwachten. Het gaat dan om een kindje wat prematuur geboren is of waarvan de moeder alcohol of verdovende middelen heeft gebruikt tijdens de zwangerschap. Voor ons werd het plaatje compleet en dezelfde middag hebben we Wereldkinderen een mail gestuurd met onze motivatie waarom we nu deze twee special needs toch willen laten toevoegen aan ons rapport. Op 22 februari 2018 kregen we van Wereldkinderen een mail dat ze een verzoek tot wijziging van ons rapport hebben neergelegd bij het ministerie van Veiligheid en Justitie voor ons is het nu weer(!) afwachten.
LEV
Als laatste wil ik graag nog een stuk tekst delen uit het lied van de band LEV met als titel “Naast je lopen”. Ik heb er de afgelopen tijd veel steun, kracht en moed uitgehaald. De volgende keer hoop ik met jullie meer nieuws te delen over hoe het adoptietraject nu gaat lopen.
Mijn ziel wat ben je rusteloos
En hart wat ben je bang
Mijn hoofd wat maal je eindeloos
Ik pieker al zo lang
Om dat wat er gebeuren kan
Maar meestal niet gebeurt
Ik weet het maar toch heeft de angst
mijn dag ermee gekleurd
Maar midden in de onrust
Klinkt een zachte stem:
Gelukkig wie op God vertrouwt
Gelukkig wie dat doet
Wie heel zijn leven op Hem bouwt
Ooit maakt Hij alles goed
En tot die tijd er is
Blijft Hij naast je lopen
Namens Mama & Papa van Dijk wens ik Nayomi en Gerard kracht toe op de lange weg die ze gaan. Een weg die soms zo kwetsbaar is. Wil jij Nayomi en Gerard bemoedigen? Laat een berichtje voor ze achter in de comments of op onze FB-pagina. Jullie reacties worden met liefde gelezen en enorm gewaardeerd.
-x- Mama van Dijk
No Comments