Mijn leven een chaos

Ja, mijn leven is met twee kleine meisjes en een man die voortdurend (lees: heel vaak) weg is af en toe een gigantische chaos. En ja, je zult beamen, een huis met kleine kinderen betekent ook simpelweg hier en daar een chaos om over de letterlijke puinhoop nog maar niet te spreken. Been there, done that? Maar de laatste tijd lijkt er ergens in mijn regie, ik vermoed direct bij de eerste letter van het woord, iets mis te gaan.

Middagslaap

Het is weekend als dochterlief ineens besluit dat het welletjes geweest is met haar middagslaap. Terwijl moeders, ik dus, zich nog eens flink achter de oren krabt stappen we over naar plan B. Geen middagslaapjes betekenen dus ook geen rustmomenten meer voor mij en dat is een omschakeling waar ik na 3 (dankbare) jaren toch even aan moet wennen. Mijn twee heerlijke prinsessen zijn in mijn moederliefdevolle ogen natuurlijk de meest fantastische kinderen die je je wensen kan. En toch mis ik ineens, plots, af en toe de spreekwoordelijke behangmuur.

Mijn peuter kan namelijk nog helemaal niet zonder middagslaap. Aangezien zij om 16u niet alleen meer grote beren denkt te zien maar ook fluitende vogeltjes in haar vermoeidheid ziet veranderen in angstaanjagende monsters. Zuslief Fleur doet gezellig mee en je begrijpt het al na klokslag 16.00 gaat het in Huize van Dijk snel bergafwaarts. En dus zit ik op die bewuste middag aan tafel met twee gillende dames tegenover mijn inmiddels koude prak eten. Terwijl de een zo’n 56 pogingen doet mijn spinazietaart te kunnen ontwijken veegt de ander elke lepel die ze in handen krijgt richting de witte muur.

Het liefst zou ik mee gillen. Of wegrennen, beter zelfs. Toch liever zou ik zien dat ze genoten van het eten, van een avondritueel aan tafel. En ook al hadden ze dan geen zin in eten dan was het fijn om samen te kletsen, te lezen, te bidden, te danken bovendien. Om zo gezellig de dag al voorzichtig een beetje af te ronden. In een korte spraakopname deel ik het geluid van zijn twee krijsende meisjes en bericht manlief hoe erg ik zijn vaderhanden mis iedere dag!

Geduld en regie

Terwijl de avond valt en de meisjes in dromenland zijn aangekomen plof ik op de bank. “Heer, als mijn geduld en mijn regie soms zo enorm lijken te verdwijnen in het bijzijn van mijn puberende peuter en mijn veel te bijdehante dreumes, wilt u dan de regie voeren?”

Een antwoord vult direct mijn gedachten met de woorden uit opwekking 623;
“Want Ik wil komen met Mijn Geest
En doorwaaien heel het huis
Ik wil het maken tot een tempel waar Ik woon
Laat Mijn leven in je zijn
Ik maak je heilig, puur en rein
Laat het levend water stromen door je heen”

Chaos, machteloosheid, verdriet

Als ik zwak ben, bent U sterk. Ik weet dat er onder jullie, lezers, mama’s zijn die op dit moment dealen met chaos in hun leven. Machteloosheid, ziekte, verlies of misschien een onvervuld verlangen. Misschien voelt het in jouw leven soms ook alsof je de regie mist. Tegen jou wil ik vandaag zeggen dat opwekking 623 gepland is in mijn hart om met jou te delen. Dan mag het een verlangen zijn voor vandaag, voor het gefrustreerde moment aan tafel of in dat moment van verdriet, dat de woorden uit opwekking 623 gaan spreken in je hart.

“Heer wees welkom met Uw geest
En doorwaai nu heel het huis
Kom het maken tot een tempel waar U woont”

Inmiddels probeer ik met regelmaat tussen de middag al warm te eten en voorkom ik daarmee zo’n 49 ontsnappingspogingen en een koude hap. Terwijl ik de handjes van mijn meisjes omhul bid ik steeds weer; “Vul ons huis, kom opnieuw met Uw vuur “. Het zijn mijn meisjes die in koor hun Amen geven..

-x- Mama van Dijk