Hoofdbonken een nare gewaarwording

Het is niet leuk om te zien, niet leuk om te horen en niet leuk om te zeggen en toch is het de realiteit. Mijn dreumes bonkt met haar hoofd. Zo hard dat we in het begin een verbouwing van verderop in de straat de schuld gaven. Tot we beseften dat het geluid een deur verder kwam. Uit de kamer van mijn jongste. Een hoofdbonker actief.

Hooggevoeligheid

Als je al even meeleest of ons persoonlijk kent dan weet je dat het eerste jaar van Fleur niet bepaald van een leien dakje ging. Het was een heftig jaar met een achtbaan van emoties. Het liet ons slingeren tussen intense wanhoop en puur geluk. Ons meisje bleek enorm gevoelig voor alles om haar heen. Zij begon gerust rond de klok van 17u te krijsen(!) -ja dat was vanuit haar tenen- om vervolgens om 04.00 ’s nachts op te houden en een uurtje te slapen. Inmiddels wisten we ook al snel dat dit prachtig mooie meisje naast haar gevoeligheid een bizar heftig eigen willetje heeft. Die twee componenten maken het leven in Huize van Dijk in elk geval altijd tot een feestje, haha. Je gelooft me vast als ik vertel dat hier altijd wel wat te beleven valt. – Het zij gillend of ontdekkend. 

Lees ook dit intense blog: “Als mama’s armen niet troosten”

Hoofdbonken

We krijgen nog geregeld de vraag hoe het nu met Fleur is. Of haar leven nu nog een andere aanpak nodig heeft of wij ons dagschema voor haar nog inperken. Ik kan eigenlijk zeggen nee en ja. Het leven voert ons inmiddels in een heerlijk ritme langs dagen en weken. Het enige waar we nu nog rekening mee houden is de drukte op een dag. Niet altijd kunnen we een drukke dag beperken tot de rust die zij zou willen. Een gevolg na een drukke dag is dan het bonken met haar hoofd wanneer ze in bedje ligt. Haar knieën houd ze onder haar lijfje en haar hoofdje schuift tegen haar ledikant aan waarna een luidde bonk te horen is.

Een knuffel wil ze niet

Eerlijk? Ik vind het een beetje verdrietig om te zien dat zij zich op die manier in slaap moet helpen maar er iets aan doen heeft geen zin. Haar instoppen en terug onderin haar ledikantje leggen zorgt voor een heel overstuur meisje. Een knuffel of aanraking wil ze op dit moment al helemaal niet. En dus laat ik haar, terwijl ik plaatsneem op de bank en het geluid van een verbouwing na een poosje stopt. Ze slaapt.

De liefdevolle warmte, met armen die je als moeder zo graag om je kind(eren) heen vouwt, kon ik haar als baby soms al niet geven. En dat is gebleven. Fleur moet en wil dingen om haar eigen maniertje verwerken. Haar troosten als newborn baby was niet te doen. Ze wilde geen prikkels ontvangen van een moeder die haar wel even troosten zou. Ze wilde geen borstvoeding terwijl ik met mijn vingers door haar haren streek. Een flesje was beter, het liefst in de box op een voedingskussen waar niemand haar zou storen en het slechts een grote knuffelbeer was die voor de persoonlijke support van haar fles zorgde. Terwijl iedereen zei “wat handig, dan heb jij je handen vrij..” voelde ik de onmacht en het gemis. Want ik wilde zo graag..

Dreumes

En nu is mijn kleine mooie meisje dreumes geworden. De tijd staat haar zo prachtig en ze geniet van alles zo intens. Iedereen zal zij vertellen of ze boos, blij of verdrietig is. Haar gezichtsuitdrukking daar kan niemand omheen. Fleur kleurt het leven. En soms ook haar voorhoofd..

Laten we openstaan voor onderwerpen als deze. Je hoeft niet van de daken te schreeuwen als het leven even tegenzit maar je mag delen in liefde. Zodat andere mama’s herkenning zullen vinden in jouw verhaal want heus, je bent niet alleen.

Van een huilbaby tot een hoofdbonkende dreumes. Lief kind van mij, en ook van jou, je bent uniek, bijzonder, mooi gemaakt!

-x- Mama van Dijk