Mamarazzi of telefoonverslaving?

“Oh, wat ben je leuk! Ga even staan dan maakt mama een foto!”, “Kijk papa, wat is ze al groot”. Zomaar een van die momenten op een dag. Ik wil zo graag dat manlief niets van zijn kleine grote meisjes mist terwijl hij zijn truck Luxemburg in stuurt. Een kort Ah of een duimpje omhoog vormen zijn inmiddels bijna standaard reactie. Het maakt voor hem niet zozeer uit wat zijn dochters dragen en hoe schattig het staat. Dat weet hij namelijk toch wel. Eenmaal bezig stuur ik de té schattige foto verder mijn Whatsapp gesprekken in..

Alles delen

Het leven van een thuiswerkende mama in mijn geval zorgt ervoor dat ik veel tijd met de meisjes doorbreng zonder hem. Er gaan weken voorbij dat onze meisjes papa alleen in het weekend zien en als hij wél even thuis komt is het vaak al te laat. Alhoewel zij dat steeds beter begrijpen is het af en toe een heel zure appel waar we hier en daar gezamenlijk onze tanden inzetten. Concessies doen en bovenal genieten van de weekenden dat we samen kunnen zijn en ik nu niet meer op pad hoef om juist dan te gaan werken in de zorg. Een luxe en enorme verademing.

Buikpijn

En dus klik ik wat raak op de camera van mijn telefoon en krijgt hij nog net geen eigen stoel aan tafel toegewezen. Dat moest anders. Ik zie hoe mijn kleine meisjes lachen tegen een speelgoedtelefoon terwijl ze hem als een selfie in de lucht houden. Met buikpijn van het lachen verwonder me ik die ochtend over dat aanzicht. Maar die buikpijn bleef iets langer dan het lachen aanhield. Dit kon toch niet?

Oke! Zonder telefoon kan ik als mama en blogger niet dat moge duidelijk zijn. Daar mag iedereen vandaag de dag wat van vinden maar daar wind ik zeker geen doekjes om. Maar ik was druk of ik voelde me vooral te druk, had weinig rust en kon op een warme zomerse dag maar moeizaam slechts de geur snuiven van zonnebrand zonder iets te doen. Ik besef me die dag des te meer dat ik altijd aan het lopen ben, altijd invulling zoek en weinig zit zonder enige vorm van afleiding. Die ochtend vraag ik mezelf af waar die onrust vandaan komt. Er zijn een heleboel ballen in de lucht te houden met een (jong) gezin maar wat vrat er zoveel energie? Mijn ogen kijken als eerste naar een glinsterend zwart schermpje. Ik spreek die morgen uit; Als ik alle spreekwoordelijke ballen weer eens probeer in de lucht te houden dan hoop ik dat ik mijn telefoon als eerst zal laten vallen..

Wake up call

Terwijl ik glunder naar een binnenkomende foto hangt er die middag een meisje aan mijn been. Wake up call nummer 3 van die dag. Dit moest anders. En dus ga ik op zoek naar oplossingen. App een rondje ” Wegens storing heb ik komende dagen alleen nog tussen 12 en 14 in de middag en s’avonds na 20u toegang tot de app. Bel me als er wat is. Die storing is een grapje, ik ga even back tot basic, afkicken! Dikke kus.” Ik heb mijn bericht nog niet goed en wel verstuurd of mijn telefoon valt uit.

Ik besluit hem aan de lader te leggen en weg te lopen..

Verademing.

Ken je dat gevoel dat je telefoon bewust of onbewust een grote bron van uitputting voor je is in je dagelijks leven? Zo ja, hoe zorg jij voor je persoonlijke reset? Ik kan heus nog wat tips gebruiken.