Ja het is een feit, de scholen beginnen om ons heen. Vanaf mijn huis met uitzicht op de weilanden hoor ik achter de hoge bomen verderop (als de wind goed staat) de schoolbel weer gaan. We kunnen er niet meer omheen. En ik ook niet.
Van baby naar schoolmeisje
“Help daar is de schoolbel” is dan ook een understatement. Mijn peutermeisje was gisteren nog een baby en nu alweer zo groot. Ik hield haar tot voor kort nog moeiteloos in mijn armen, wiegde haar heen en weer. Die tijd is niet meer. Ik schrijf je even een kaartje mama, hoor ik vanaf de eettafel. Deze is voor jou! Enthousiast bewonder ik een wirwar van strepen. Geweldig! Lees je ook even wat hier staat? Vervolgt ze. Wanneer ik haar streepjes probeer te ontrafelen helpt ze me op weg. “Voor Mama, mijn allerbeste vriend”.
Je fietst met je zijwieltjes naast mama’s fietsje, je springt en speelt op de trampoline, je schatert en kletst. Mijn kleine meisje was niet meer. Een grote bijna kleuter maakt zich op voor nieuwe dromen en kansen, nieuwe vriendjes en vriendinnen, speelkwartiertjes en zingen in kringen. En ik, ik doe me uiterste best om alle lieve moeders te geloven.
Het went. Ooit. Sneller dan je denkt. Echt.
Terwijl ik in gedachten alvast even bij dat klasje sta hoop ik dat mijn meisje geniet. En als zij de tijd heeft van haar leven. Huil ik thuis heel even in een hoekje. Omdat het kleine groot werd. En ik soms even vergat hoe geweldig dat was.
Dit schooljaar promoveer ik tot schoolpleinmoeder.
Drop je tips, felicitaties of steunbetuigingen in een reactie.
Wij kleuter’moeders zijn je dankbaar!
-x- Mama van Dijk
2 Comments
Heel eerlijk? Ik vind het helemaal niet wennen. Ik vraag me regelmatig af wat we onze kinderen aandoen. De hele dag omringt door drukte, prikkels, lawaai en groepsdruk. De hele dag moeten presteren.
Ik breng onze kids regelmatig met een onbestemd gevoel weg. En tuurlijk zie ik heus de fijne momenten wel. Maar ik zie ook hoe ze opfleuren in de vakanties. Hoe ze dan écht zichzelf kunnen en mogen zijn.
Oef… dit moment gaat in 2019 ook voor mij komen. Aan de ene kant vind ik het leuk, ik hou van school. Ik denk er nog steeds over om zelf juf te worden, haha. Maar aan de andere kant, de grootte van de klassen, de soms enorm verschillende kinderen die bij elkaar zitten, de leerkracht die voor iedereen aandacht moet hebben, kinderen die elkaar pesten omdat ze anders lijken… ik houd soms mn hart vast. Ok dit praat je niet echt moed in misschien, ai!
Aan de andere kant wennen veel kinderen toch wel redelijk snel. En mag je ze het eerste jaar nog af en toe thuishouden. Hopelijk een lieve juf, dat scheelt ook al een hoop.
Succes met loslaten! Weer een stapje…