Deel 10 – De weg naar adoptie, dan ineens staat de wereld stil..

Inmiddels is er weer een maand verstreken na mijn laatste blog, hoog tijd om jullie weer bij te praten over ons ‘’adoptieproces’’. Na een fijne vakantie samen met Gerard waarin we echt genoten hebben van de tijd samen en onze batterij in de Vogezen in Frankrijk hebben opgeladen bleven we hopen dat de post eindelijk goed nieuws bracht. Maar dan staat de wereld even helemaal stil. Nayomi ontdekt een knobbel in haar borst. Je leest het vandaag op Mamablog Mama van dijk.

Lees: ” Nayomi schrijft als gastblogger over de reis naar adoptie, een reis vol verlangen naar het moederschap.”

Pijnklachten

Tijdens onze vakantie hadden we helaas geen post gehad maar op de eerste maandag na onze vakantie ben ik naar de huisarts geweest vanwege klachten aan mijn linkerborst en tepel. Na een onderzoek bij de huisarts bleek er een knobbel/knikker te zitten en dus besloot de huisarts om een echo en mammografie aan te vragen om hier naar te laten kijken. Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte en ik in een nachtmerrie terecht kwam. Ik heb dit nieuws uiteraard gedeeld met Gerard, onze beide families en een aantal goede vriendinnen. Terwijl wij vol verlangen wachten op het nieuws dat we op de wachtlijst zouden staan als adoptieouders voor onze Thaise mini  kwam er weer een hobbel op onze weg. Zoals ik al eerder zei het was alsof de grond onder m’n voeten wegzakte, ik heb gehuild, het uitgeschreeuwd naar God waarom ik? Was mijn weg niet al hobbelig genoeg? Die zondag (16-9-18) had ik nog vol overtuiging met de muziekgroep in de kerk onderstaande woorden gezongen uit het Nieuwe Liedboek lied 891

Draag mij Heer

Neem mij in uw armen

Draag mij Heer

Sluit mij in uw hart

Bent U bij mij,

Dan vlieg ik als een arend,

Omdat uw Geest mij draagt.

U geeft mij vleugels, Heer

Met de kracht van uw liefde.

Tussen angst en blijdschap

En nu, nu voelde het alsof God ver weg was. Gelukkig mocht ik me getroost en gedragen weten door het gebed van de mensen die zo dicht bij me staan en die zo intens meegeleefd hebben. In eerste instantie zou ik pas op 27 september terecht kunnen voor de echo, de mammografie maken we pas vanaf 30 jaar gaven ze aan toen ik de afspraak maakte. Nog een volle week in onzekerheid? Ik heb later weer contact opgenomen met het ziekenhuis en toen was er gelukkig plek op donderdag 20 september om een echo te laten maken.

Terwijl het stormde in ons leven en we niet wisten hoe dit verder zou gaan lopen bracht de postbode de dan eindelijk langverwachte brief van de stichting Wereldkinderen. Ons dossier is op maandag 17 september 2018 naar Thailand gevlogen, op de dag dat ik hoorde van de knobbel vloog ons dossier naar Thailand. Normaal hadden we staan stuiteren van blijdschap en geluk maar nu voelde het zo dubbel, we wilden wel echt blij zijn maar konden dat op dat moment niet door alle stress en spanning van het moment.

De uitslag

Eindelijk was het dan zover op donderdag 27 september kon ik de echo laten maken, de verpleegkundige gaf daarna aan dat de uitslag binnen 2 werkdagen bij de huisarts zou zijn in dit geval dus pas maandag. Ze raadde me aan om vrijdag aan het einde van de middag te bellen of de uitslag er al was. Op vrijdag heb ik in de ochtend de huisarts gebeld om te vragen wanneer ik het beste kon bellen voor de uitslag, de assistente gaf toen aan dat de uitslag er al was en dat ze met de huisarts zou overleggen wat ze mij mocht zeggen.

Gerard en m’n moeder waren er allebei toen ik de uitslag kreeg en die was gelukkig positief. Het blijkt uiteindelijk een goedaardige knobbel die mag blijven zitten, wel moet ik over een half jaar weer een echo laten maken ter controle. Wat viel er een last van mijn/onze schouders af en wat was er een opluchting. Dank aan God dat Hij onze gebeden heeft verhoord, het voelde voor mij even alsof ik opnieuw mocht gaan leven.

Dankbaar

En nu, nu kunnen we oprecht blij zijn met het bericht dat we op de wachtlijst staan en hopen en bidden we dat het voorspoedig mag gaan en we op termijn bericht mogen krijgen dat onze Thaise mini op ons wacht. Kom maar lief kleintje, je papa en mama zijn er klaar voor. We hebben een foto gemaakt die we gedeeld hebben met familie en op social media om aan te geven dat we vanaf nu ‘’waiting parents’’ zijn. Weer een stap verder in ons adoptieproces.

Lieve vrouwen, controleer je borsten!

Tot slot lieve vrouwen (maar ook mannen) mocht je dit lezen dan wil ik echt benadrukken dat het zo belangrijk is dat als je iets voelt in je borst, ga ermee naar de huisarts. Stel je vragen, deel je onzekerheid. Als je twijfelt over hard borstweefsel in de borst (of richting oksel), laat het checken bij je arts!

Liefs, Nayomi.