Ik hoor piepende banden voor me en zie in een flits het gezicht van de geschrokken bestuurder. In mijn handen heb ik haar capuchon. Mijn benen trillen. De kust is veilig. Voor nu..
Mijn 3 jarige en bijna twee jarige peuter dartelen die morgen om me heen. We houden een pyjamaochtend tot de klok 09.30 slaat en kleden ons om. We jumpen gezellig op de fiets waar we menig andere voorbijganger begroeten. Trots parkeer ik mijn gevulde mamafiets bij de bloemist die zich naast de grote weg bevind. Oma had wel een bloemetje verdiend en met mijn peuters loop ik als een moedereend met haar twee kuikens de shop binnen. Goedemorgen!
Dan gaat het mis
Je zult het wellicht herkennen maar twee paar peuterhanden in een bloemenwinkel is toch ongeveer als een kind in een snoepwinkel. Alles moet ervaren worden. Geroken. Aangeraakt. Terwijl de één zich richt tot het kaarten rek en de ander de winkel verkend zoek ik snel een bosje bloemen uit. Even afrekenen en de kuikens weer verzamelen. Hoe moeilijk kan het zijn?
Mijn twijfel in de winkel duurt mijn jongste overigens iets te lang, wat meestal resulteert in een wegloop-actie. Ook dit keer. Oudste dochter signaleert het en trommelt me op. Ik roep gecontroleerd dat ze even bij me mogen wachten en als een geoliede machine komen ze samen weer naar binnen gelopen. Kijk zo zie ik het graag denk ik nog. Tijd om af te rekenen. Maar dan gebeurt het..
Die vier seconden voeren dagen later nog steeds door mijn gedachten.
Slechts één seconde later voeren de ondernemende voeten van mijn bijna peuter zich naar buiten. Net op het moment dat ik mijn pas door de betaalsleuf wil halen. Mijn roepen bereikt haar oren niet meer en weg is ze. Even twijfel ik waarna ik portemonnee op de balie gooi en haar achteraan vlieg. Buiten hoor ik piepende banden en zie ik in een flits de geschrokken bestuurder. In mijn handen houd ik een capuchon vast die ik zojuist met een ruk naar achter wist te trekken. Haar blik lijkt onverschrokken, ze glimlacht als ze na het kuchen weer lucht krijgt.
Het moederschap
Met trillende benen reken ik het bosje bloemen af. De ogen van de vrouw achter de balie stralen rust uit. Dat ging goed zegt ze met opbeurende stem. Ik knik. Ik vervolg mijn fietstochtje terwijl ik bedenk wat het moederschap van me heeft gemaakt..
Onverwoestbaar maar zo kwetsbaar tegelijk
De kust is veilig, voor nu..
Laat het moederschap jouw hart soms ook een tikje op hol slaan?
-x- Mama van Dijk
2 Comments
Van die riempjes heb je, zou dat geen idee zijn in ieder geval voor het kleine weglopertje? Ziet er misschien niet uit, maar functioneel is het wel en ook nog veilig voor je eigen hartritme :P… Hier mag ik tot nu toe niet klagen. Kids kunnen binnenshuis nog weleens niet luisteren, bijv. naar boven lopen als ik ze graag beneden houd ofzo, maar buitenshuis blijven ze dicht bij mij over t algemeen. Is gekomen vanuit de tijd dat ik niet mobiel was. Vanuit de rolstoel of krukken had ik weinig keuze voor hen. Het was luisteren, dicht bij me blijven en wel mee mogen naar de slager een straat verder of niet luisteren en naar huis :(. Ze leken het echt aan te voelen, hoe klein ook. Zodra ik weer mobiel was kon ik er vaker achteraan ;)…
En fijn natuurlijk dat het goed afloopt, een ongeluk zit in een klein hoekje zonder dat je daarmee meteen een slechte mama bent. Volgens mij gaat iedere mama dat pas beseffen zodra ze een keer zo’n momentje heeft ;)…
Succes met je kleintjes!!
Adrianne onlangs geplaatst…WINACTIE – Boek Makkelijke Moestuin – doe mee!
Pff! Echt schrikken. Vind de tip van de riempjes nog niet eens zo slecht. Vroeger zag je dat wel meer. Nu moeten moeders alles tegelijk kunnen…
Anne Stekhoven onlangs geplaatst…Aandacht online