Een brief aan mijn kleine meisje

Lieve Fleur,

In gedachten sta ik aan de vooravond van jouw geboorte. Al ongeveer een week lang week nemen mijn gedachten (en Facebook herinneringen) me terug naar die tijd. Je zat nog zo lang hoog, warm en veilig in mijn buik verstopt. Niets leek erop dat je de weg al snel zou banen. En toch nog nét binnen de prematuur grens liet jij iets van je merken.

Lees hier: “Bevallen of toch niet”

Met een bolle buik paradeer ik als een soort van zeekoetje door de witte gangen. De aanhoudende weeën en de opgeschoten centimeters waren serieus genoeg om uiteindelijk alles klaar te leggen voor je komst. De zusters waren er klaar voor. Je papa en mama ook. Meer dan klaar om jou in onze armen te ontvangen, en te genieten van het wonder dat dicht tegen mijn hart groeide. Maar het stagneerde. Alles. Jij besloot te gaan slapen. En ik ook. De volgende morgen ligt er geen kindje op mijn buik. En uiteindelijk vertrekt papa weer met zijn truck naar het zuiden. Vals alarm tot in de verloskamers. We wisten toen nog niet dat dat eigen willetje bizar goed bij je paste. Ik glimlach. Maar exact een week later, met precies 38 weken besluit de gynaecoloog je een handje te helpen zodat jij de antibiotica kan krijgen die voor een actieve streptokok behandeling nodig was. Ik was het lange wachten na die valse start zo zat lieverd. Ik kon niets anders meer dan smachten naar je komst. Ons huis te vullen met jouw aanwezigheid. We waren er zo klaar voor.

En daar was je. Jouw donkere haartjes, minivingertjes en teentjes, een gezond lief meisje. Je lag op mijn borst, niet langer onder mijn hart maar erin gegrift met gouden sierlijke letters. De naam Fleur paste direct bij de pittige maar o zo schattige jij. Jouw allereerste jaar was heftig voor ons allemaal. In de eerste plaats ook voor jouzelf. Het liet ons meeschommelen op grijze wolken en het sprankje hoop op beterschap leek soms zo ver verdwenen.

Lees hier: “De geboorte van een heel klein mensje”

Maar lief meisje vanaf dat eerste jaar ken ik die intens diepe tranen niet meer. Zie ik enkel de dappere, stoere, vrolijke, bloedmooie jij.  Ik knipper mijn ogen en zie hoe je steeds weer een beetje veranderd bent. Maar hoe groot je ook zal zijn in mijn ogen blijf je altijd klein. Lieve Fleur, je kleurt het leven. Met je lach. Met de glundering in je ogen. En het intense gevoel in je lijf. Je bent geliefd. Zo geliefd! Door de allerhoogste en door mij.

Ik lach om je wilde vindingrijke karakter dat steeds weer zorgt voor blauwe knieën. Ik houd me hart soms vast bij de avontuurlijke draai die jij aan de dag geeft en omarm je diepe gevoeligheid dat zo’n mooie plek kreeg in het leven, hier bij ons. Terwijl ik zachtjes een traan over mijn wangen voel bewegen besef ik van waar we vandaan komen en waar we nu mogen staan. Meisje, morgen vieren we jouw tweede verjaardag. Alles rondom de babytijd was er niet meer en het hoefde er ook niet meer te zijn.

Lees ook: “De allereerste ontmoeten tussen de twee zusjes “

Want jij hier bij ons, naast je grote zus in het nu, dat lieve Fleur, dat is goud! We openen onze handen terwijl we rondom je staan. Ik bid je zegen toe lieverd, voor in het nieuwe jaar en nog meer voor de avontuurlijke mooie weg die je zult gaan.

Love you Fleurtje.

Liefs, Mama en Papa