Stiekem Heer, bid ik voor een wereld zonder hokjes en vakjes

Gebeurt het jou wel eens? Dat je je eigen kinderen of de kinderen van een ander vergelijkt met die van jezelf? Of misschien herken je het in je eigen leven. Was die andere moeder niet beter? Had ze het niet veel verder geschopt? Ik durf te stellen dat ook jij wel eens te mist in gaat. En juist in die kwetsbaarheid ontdekte ik een waanzinnige boodschap..

Ik wil haar beschermen

Ik betrap mezelf erop een aantal opgekropte gevoelens de wereld in te gooien tijdens mijn twee wekelijkse sportavondje door de wijk. Terwijl de eerste zweetdruppels zich mengen met de miezerende regen rennen we de donkere avond tegemoet. Er staat een periode van school aan te komen (een lange tijd), hét moment om in mijn ogen eens flink onderuit getrapt te kunnen worden wanneer je kind niet mee kan komen op school. Want stel dat dat gebeurt? Dochterlief was alles behalve standaard te noemen. Moest ik me zorgen maken? Ze deed de dingen op haar eigen manier met een omweg of dwars door al je verwachtingen heen. “Soms maak ik me zorgen over dat wat er komt. Over de hokjes en vakjes, het onvoldoende, goed of dat kan beter. Ik maak me ongerust over veel te vroege cito’s, rapporten en pesterijtjes. ” Ik slik mijn woorden in maar bedenk; Ik wil haar beschermen met alles wat in mij is.

We zijn er allemaal zo goed in, elkaar wijzen op wat beter moet en daarnaast schreeuwen we het moeiteloos van de daken hoe fantastisch het gaat en hoe ongelooflijk geweldig onze kinderen zijn. Op alle social media zou je er zomaar aan dagtaak aan kunnen hebben. Hoe het ene meisje straalt op de catwalk. Hoe geweldig het andere kindje kan piano spelen, kan leren, kan zingen of dansen. Nog weer een ander lijkt als soort perfectie alles bij elkaar te hebben. We leven in een wereld vol hokjes en vakjes die we soms ook nog eens zelf hebben gecreëerd. Maar in al die (soms) schijn om je heen kun je je als moeder zomaar kwetsbaar gaan voelen.

Want, wat als?

Want, wat als je die vergelijking niet kan maken met je eigen kind? Wat als het zien van gelijken zo vaak vertrouwder voelt dan het zien van verschillen? Ik zal je eerlijk zeggen, ik heb het geprobeerd. Ik heb geprobeerd om mijn kind hetzelfde te laten doen als wat ik om me heen voor lief nam als de standaard. Ik heb geprobeerd om mijn kind van 4 maanden te laten rollen, tevergeefs. Ik het geprobeerd om mijn kind van 10 maanden te laten zitten, het lukte niet. Ik heb mijn kind gezet aan fysio omdat het zo lenig was, buiten de standaard. Ik heb haar uren op de grond laten spelen met speelgoed omdat ze dan vooruit zou moeten komen, ze bleef rustig liggen.

En weetje wat er gebeurde? Ze ging haar eigen weg dwars door alle verwachtingen of tabelletjes heen. Ik heb geprobeerd om met haar aan tafel te kleuren met zachte schattige kleurtinten omdat ik dat leuker vond maar ze gebruikt liever donkerblauw, rood of liefst nog pikzwart. Ik het geprobeerd om met haar aan tafel te puzzelen of te priegelen met kraaltjes maar ze vraagt me om te stoppen. Ik heb geprobeerd om haar te kleden in een fantastische jurk maar ze heeft liever een sweater en een skinny. Ik heb haar gevraagd om pepernoten te bakken maar ze vraagt me; “Mam, we kunnen ook naar de hoge glijbaan.”

Jeremiah 1 v 5: “Before I formed you in the Motherwomb, I knew you..”

Hokjes en vakjes

En weetje, ze straalt wanneer ze met haar roze laarzen door de modder banjert en een gigantisch paard voert. Ze geniet van een sportlesje gegeven door mama in de woonkamer terwijl ze squads probeert en burpees moeiteloos uitvoert. Ze houd ervan om door de kamer te apenkooien als het even mag. Ze heeft schik voor tien wanneer ze kan klimmen en dansen door de kamer. Nieuwe dingen ontdekt in de buitenlucht.

“Mam, zullen we heel hard van deze heuvel afsjeezen met de fiets?” Ik beantwoord haar vraag lachend; Zeker, ga maar!  Maar durf ik dat wel dan? vraagt ze er voorzichtig achteraan? Echt wel! roep ik haar enthousiast toe. En daar gaat ze. Haar benen wijdbeens opzij haar gezichtje op standje avontuur. Met een grote uitbundige glimlach zie ik haar onderaan het bergje staan. Haar duimpje omhoog; “Dit was echt leuk.” 

Ik heb het niet zo op hokjes en vakjes. Niet zo op standaard en onvoldoende, goed of dat kan beter. Zo klein als ze zijn, werden wij, zij, jij en ik, gemaakt met passie, talent, met zoveel gaven. Aan ons de eer om onze kinderen, dat cadeautje uit zijn Vaderhand, met liefde uit te pakken. Samen ontdekken, elkaar ontdekken. Want zij, hij, wij, we zijn afschuwelijk mooi bedacht, gemaakt, gecreëerd.

Ontdek je talenten want je zult stralen als een kind die voor de allereerst keer een berg afsjoeft..

Ik kan het!

Natuurlijk kan jij het, je bent ervoor gemaakt..

Gebed

Heer, Laten we elke dag opnieuw proberen te kijken door Uw ogen naar kinderen. Ik bid elke juf of meester, (gast)ouder of andere discipline in het leven van onze kinderen toe dat zij hen, waar dan ook, zullen opbouwen met geloof, (zelf)vertrouwen en Vaderliefde. Ik bid om kracht in kwetsbaarheid en stiekem Heer, bid ik ook voor scholen, een wereld, zonder hokjes en vakjes..

Ga maar lieverds, straal..
Want je bent ervoor gemaakt.

-x- Mama van Dijk