De maand december is aangebroken. En dat betekent dat we terugblikken naar het afgelopen jaar. Want zo plots zijn we weer een jaar verder. Een jaar zonder mijn eigen Pa van Dijk.
Feestmaand
Een feestmaand is het zeker, Sinterklaas, Kerst, Oud & nieuw. Maar ook zijn verjaardag. Vorig jaar nog genoten we volop van deze dagen, samen met pa. We lachten, we aten en we dronken, we vierden! We hadden geen idee. Echt geen idee dat wij elkaar na die bewuste oudejaarsavond, nooit meer in gezondheid zouden treffen.
Straks is het te laat
Het nieuwe jaar was nog maar net begonnen of mijn grote sterke vader, veranderde in een patiënt die eigenlijk niks meer kon. Ergens was ik hier al heel lang bang voor, het klinkt stom maar iets in mij zei dat, al veel eerder. Mijn beide opa’s heb ik niet gekend, zouden mijn kinderen opa wel herinneren? Ik merk op dat het nummer “straks is het telaat” van diggy dex me altijd al wat deed. Ondanks het niets had van m’n muzieksmaak..
..na de feestdagen begin dit jaar is het weer tijd voor werk, heerlijk het gewone ritme. Het is de eerste week na Oud en nieuw. De tweede werkdag van het jaar. In de vroege ochtend heb ik een vriend aan de telefoon, het onderwerp valt op onze vaders, we delen blijkbaar een zorg. De opa’s stierven jong..
Het leven staat stil
Nog geen half uur later gaat opnieuw mijn telefoon, het is mijn moeder. Ze belt die morgen via Whatsapp, iets wat ze normaal nooit doet. Ik schrik en neem op.” Ja met mama, ik zit bij papa in de ambulance, hij voelt zich niet zo goed” Het blijkt een herseninfarct. Het leven staat stil. Die tweede werkdag van het nieuwe jaar maakt alles gitzwart.
Nog een kleine 2 weken was hij bij ons. En ook in die twee weken hadden we grootse plannen: We zouden mét hem gaan revalideren, samen vechten, alles moest wijken om pa weer de oude te laten zijn. We maakten grappen, we stonden rondom hem, moedigde aan, hoe de situatie die dag ook was. Het liep anders, al snel kwam het ene na het andere slechtnieuwsgesprek. We moesten hem laten gaan. En nu is het weer december. We zijn alweer bijna een jaar verder. Zonder pa. Het leven gaat door, ook al snappen we er niks van.
Of mijn kleine meisjes opa later zullen herinneren?
Een ding weet ik wel, op een dag zijn we allemaal weer samen..
..I can only imagine
Papa van Dijk
2 Comments
Dit liedje heeft mij ook zo vaak geraakt en nog voel ik de tranen zitten als ik het hoor. Wat lijkt me dit moeilijke dagen voor jou en jullie familie.
Onze pap heeft kanker wat heel snel ging….vorig jaar maart kregen wij het bericht dat ze niets meer konden doen voor hem en zijn levensverwachting was een jaar. Door naar een ander ziekenhuis waar ze na chemo en bestralingen toch nog een operatie aandurfden in november. En nu is het december en ligt hij sinds gisteren opnieuw in het ziekenhuis. Maar hij is er nog….en dat is een wonder…straks is het te laat, dus hoop dat we misschien nog wat tijd met elkaar hebben…
Wens jullie heel veel kracht toe en troost bij God en veel liefde!
[…] nog las je hier onze kerstgroet en ook afgelopen donderdag blikte Papa van Dijk even terug op het afgelopen jaar met een intens en puur blog. Vandaag een blik vooruit met oog op het nieuwe […]