Lieve drukke mama, een bemoediging voor jou..

Heb je er niet aan gedacht dan? Kun je even een bakje doen? Werkdagje? Wanneer was de vakantie ook alweer? En wat is dat wachtwoord? En die andere 69 verschillende andere wachtwoorden dan? Nu alweer nieuwe schoenen? Winterjassen? Je pincode vergeten? Kids in bad? Lig je al? Vandaag een bemoediging voor jou..

Dichtvallende luiken

Het is begin van de nieuwe week, zondag om precies te zijn, wanneer ik de deur achter me dicht trek kokkerelt manlief er op los en vermaken de kids zich uitbundig in zijn aanwezigheid. Ik zoek de stilte in de kerkbanken waar ik op dat moment als geen ander naar verlang. Gewoon even niets maar het duurt niet lang of de vermoeidheid speelt parten. Halverwege schrik ik meerdere malen van een hoofd dat zich laat hangen en luiken die dichtvallen. Rustgevend wel, even niets moeten. Ik geef een slinger aan mijn rol pepermunt en al krakend kom ik de dienst door. Een prachtige overigens. Maar men, wat zijn die ogen zwaar.

Zenuwinzinking

Ik stap niet veel later op mijn fiets en de wind blaast tijdens dat ritje de slaap weer even van me af. Thuis kom ik aan in een in overhoop getrokken speel-o-theek. Tenminste zo lijkt het. Overal ligt speelgoed, kussens van de banken en in het midden staat eveneens een opgezette kampeertent. Terwijl ik mijn zenuwinzinking even weg puf hoor ik de meisjes met papa boven schateren van plezier. Ik begin puin te ruimen, net zolang tot het laatste spelletje weer compleet is.

De boel moet netjes, liefst ook schoon en lekker ruiken. De kids er tevreden bijlopen, het werk lekker gaan. De opvoeding soms beter, die van jezelf bovendien, het eten te eten, de sokken schoner, de agenda leger. Agenda? Waar is mijn agenda eigenlijk?

Onmogelijke waslijst

Op een of andere manier gaan we als moeders continue door. Dat alleen al noem ik een waanzinnig talent. Een gave. Maar soms ook een offer wanneer een bijna onmogelijke waslijst aan verantwoordelijke verplichte taken je dag vult. Vandaag, wanneer het lontje soms een beetje korter is geworden, wil ik zeggen;  Lieve Mama, je hoeft het niet alleen te doen. En alhoewel ik weet hoe graag je soms gewoon eens een momentje voor jezelf zou willen die langer duurt dan je plaspauze van 3 seconden omdat ook die onderbroken wordt wil ik zeggen; Hij is erbij!

En vanavond, op het moment dat ik deze blog schrijf voel ik even jouw druk. Je last, je zorgen. Jij die altijd maar verder wil, een oneindig goede moeder, vrouw, zus, vriendin, dochter, collega en zoveel meer in één wil zijn. Jij die soms je pincode vergeet in de supermarkt omdat je hoofd te vol zit. Jij die de hagelslag uit de koelkast vist, jezelf afvragend hoe die daar komt. Jij die opnieuw je account veranderd niet wetend wat voor wachtwoord je zojuist verzonnen had. Jij die soms vragen vergeet te stellen, antwoorden vergeet te geven. Jij die verzorgt, kust, knuffelt, liefhebt bovenal. Jij, die soms even verlangd naar een beetje minder in één. Tegen jou zegt de Hemelse Vader, je bent niet alleen! In al je zorgen, het gevoel van tekortkomen misschien is Hij er die zegt:

“Jesaja 41 v. 10:
Wees niet bang, want ik ben bij je,
vrees niet, want ik ben je God.
Ik zal je sterken, ik zal je helpen,
je steunen met mijn onoverwinnelijke rechterhand.”

Gebed

” Lieve Papa,  leer mij om handen te vouwen wanneer ik vermoeid ben. Leer mij in het midden van mijn drukke leven het zicht op U niet te verliezen. Heer, geef dat wanneer mijn ogen sluiten, mijn hart ontwaakt, overstroomd met Uw Vaderliefde. Helpt u me steeds opnieuw beseffen dat wanneer ik mijzelf lijk te verliezen in de voorbij razende wereld, ik de rust kan vinden bij U.

Let go and let God!

Wie geef jij vandaag een virtuele knuffel?

-x- Mama van Dijk