Opvoedmoe, hoezo schuldig?

Na weken zomervakantie die ondertussen behoren tot de meest heerlijke herinneringen (ik hoop het voor je) raas je plots het drukke tijdperk weer in. Met alle verantwoordelijkheden die je bezig houden. Hoofdtak van sport in mijn geval, het moederen. Moe-deren? Vermoeiend was het zeker. Het lijkt alleen taboe om daar af en toe mee voor de dag te komen..

Een schuldig makende gedachte?

Het is het einde van de week wanneer ik er meermaals het woordje opvoedmoe laat uitvallen. Het in elkaar gestoken woord op de vrijdagmiddag gaat zomaar even met mij, in gedachten, aan de haal. En tegelijk voel ik me schuldig. Dat het gehele moe’deren aan het eind van de week me af en toe daadwerkelijk uitputte. Dat het woordje opvoedmoe überhaupt mijn gedachtegang passeerde. Hoe dan? Waarom? En wat was de oplossing voor deze schuldig makende gedachte?

De kids dartelen die dag vrolijk om me heen, ze spelen, zingen en dansen. Hoe kon ik anders dan dankbaar zijn? Die middag (toeval bestaat niet) pikt oma de kinderen op voor een logeerfeestje. Gewoon omdat het kan én zo gezellig is. Nu ze standaard niet meer zoveel oppast zijn er andere momenten voor spontane dates met de meisjes. Dankbaar besluit ik puin te ruimen in de stilte en daarna BZV terug te kijken. Die bank zit me goed. En mijn lijf? Die had slechts de intro nodig om in slaap te vallen.

Voor mijn gevoel slechts een ogenblik later gaat de telefoon. Ik zie hoe de boeren aan mij voorbij zijn gegaan terwijl de man des huizes inmiddels gearriveerd blijkt te zijn in Barneveld.

Opvoedmoe?

Ik deel het met wat medemoeders om me heen. De een knikt nog harder dan de ander. Herkenbaar. Maar wat betekende dat? ” Tijden zijn veranderd, tegenwoordig moeten jullie zoveel. ” Maar was dat wel zo? Ik bedoel, die tijden waren inderdaad veranderd. Maar enkel moeder zijn, wat heb ik een respect voor deze vrouwen die puur en alleen moe’deren.

De stilte achter mijn laptop (waar dan ook) mocht ik mijn werk noemen. Vrijheid en mijn eigen ding. Je zult het wellicht herkennen wanneer jij als moeder de verantwoordelijkheden even kunt overdragen. Alleen even jij. En dat was goed. En exact in die stilte waar mijn hart en gedachten vol woorden me voortdurend een stapje voor zijn, geniet ik. Juist in het moederschap zo bleek de afgelopen jaren. Ik had het nodig om op te laden. En soms was dat extra stapje naar de zijlijn nodig om even toe te kijken in plaats van de hoofdrol te spelen..

Vroeger..

Opvoedmoe of Moe-der. Vroeger noemde ze het tropenjaren. ’t Kumpt goed. Echt! En misschien werd het na 4 jaar slapeloze nachten tijd voor meer slaap. Dat ook.

Schuldig? Ben jij gek. Stap eens wat vaker naar de zijlijn. Even uit de hoofdrol. Geloof me, word je nóg leuker van. ❤

Gun jezelf deze week zo’n verwenmomentje. Een bezoek aan de stad, een zalig (verwarmd) terras óf gewoon even stilte onder de dakpannen. En tag alvast je oppas. Wél zo makkelijk…

-x- Mama van Dijk