Lachend begroeten we. Elkaar. Al die moeders met hun kinderen. Een nieuwe dag daar in die klas net voorbij 8 uur, met de wallen nog iets onder de ogen. Het make-up’je er vermoedelijk nog even snel opgeflanst. Voor alles een eerste keer. Vandaag in het thema spelen. Spelen? Ja, bij een ander ja..
Het had dit seizoen slechts een paar dagen nodig of de dochter kwam thuis met wilde verhalen over logeerpartijtjes en middag-speel-feestjes. Maar wel bij een ander. Een ding werd me al snel duidelijk. In de afgelopen zomer had mijn kleuter een spurt gemaakt in zelfvertrouwen.
Kleine voorsprong
Stiekem hadden we daar als moeders enigszins een voorsprong op gehad. Door ze bij elkaar in de klas te wensen. De ontstane vriendschap was dan ook een weerspiegeling van de vriendschap van de moeders. Het zal meespelen. Dat geloof ik zeker. Ondanks dat zij zelf nog niet vaak bij elkaar over de vloer kwamen.
Die eerste schooldag fietst ze voor me uit. “Mam, wat als jij nu even achter me blijft fietsen? Komen we niet bij elkaar met de wielen.” Dát. “Mam, fiets jij rechtsom, ik rechtdoor? Kijken we wie er als eerste is”. Ik kan het niet helpen. Dat heerlijke kind dat de afgelopen vier jaar het best presteerde met moeders (op max. 3 meter afstand anders paniek) vloog uit. Een soort van dan hé. Of was dat stiekem even hoe dat echt voelde?
Die baby was niet meer
Die middag sta ik niet aan het hek. Smeer ik geen woensdagmiddag-tosti en kijk ik vredig toe hoe mijn jongste peuter zich vermaakt met glitterklei. Ik werk wat aan de website en vraag me plots af hoe ik nog slechts een week geleden kon schrijven over opvoedmoe? Moe? Wie? Ik? Met een kleine brok in mijn keel loop ik door de keuken. Een foto van vier jaar geleden pronkt aan de wand. Opeens valt hij weer op. Die baby was niet meer.. ik pak een kop thee, neem plaats aan mijn keukentafel en geniet van de stilte. STILTE!
..oke, misschien was dat loslaten een stuk relaxter dan ik dacht.
-x- Mama van Dijk
No Comments