Een vreselijk zwemtrauma..

Die middag sta ik in het zwembad, het is er warm, mijn dochter van 2,5 die ik graag een wekelijks uitje gunde zou gaan spetteren in het water. Speciaal voor peuters. Nietsvermoedend sta ik aan de kant. Dat uitje bleek de slechtste keuze ooit..

En toch besloot ik er de afgelopen 2 jaar weinig over te delen. Ik wilde haar geen stempel van angst op leggen. Ik wilde haar behoeden. In bescherming nemen. Daar waar ik op dat moment tekort was geschoten. Ik voelde me slecht. Had ik gefaald? Nu ik langzaam weer zie hoe ze geniet van het water wil ik die taboe doorbreken. Uit bescherming, voor diegene die eens voor diezelfde keuze staan. Voor de moeder die zich in vredesnaam afvraagt of het normaal was..

Spelenderwijs in het water

Ik gunde haar een wekelijks uitje, veel plezier na maanden vol zorgen in ons gezin

Die middag sta ik in het zwembad. Na een periode met veel zorgen rondom ons kleinste meisje besloot ik iets extra’s voor de oudste te willen. Iets waar ze naar toe kon leven. Een wekelijks uitje speciaal voor haar. Ik struinde rond en zocht van dansles tot muziekgroep maar kwam uiteindelijk terecht bij een klasje peuters die spelenderwijs konden genieten van het water. Een opstapje naar zwemles. Zo werd me duidelijk. Met heel veel attributen en spelletjes zo leek het. Dochterlief die zwemmen het einde vond maar toch ook schrikkerig was bij een spetterende douche gaf ik op voor een proefles. Omdat ze uiteraard nog niet kon zwemmen was ik compleet verbaasd dat de les niet in een ondiep bad plaatsvond. De eerste haren gingen overeind staan toen ik tijdens de les hoorde dat er geen aanmeldingen waren voor de peuterles en ze die middag bij leeftijdsgenootjes in de zwemlesgroep was beland die oefenden voor diploma A. Die overigens zonder enige moeite het diepe bad in doken.

Dochterlief die angstvallig bij me in de buurt bleef zitten rond het pierenbad kroop volledig in haar schulp wanneer een juf of meester dichterbij kwam. Na een herhaaldelijk aansporen om mee te doen maar de steeds afkeurende reacties van dochterlief werd ik apart genomen. Met deze beschermende houding die ik nu aannam zou immers geen kind het water in durven zo werd me beweerd. Ik besluit goedkeuring te geven en zie hoe dochterlief aan de hand van de meester richting het water loopt. Een kleine glimlach op haar gezichtje doet me goed. Gewoon een beetje spannend denk ik nog. Slechts een minuut later veranderd de sfeer en ben ik op slechts een paar meter getuige van mijn meisje dat op de arm van de meester mee het water in wordt genomen. Tegen haar wil..

Ze slaat, knijpt en schreeuwt

Haar ogen stralen angst uit. Haar handjes bekrassen het lijf van de meester volledig die zichtbaar geïrriteerd wordt. Ze slaat, knijpt en begint te schreeuwen en terwijl mijn baby op de arm hetzelfde doet sta ik vastgenageld aan de grond. Ondertussen word me verteld dat wanneer ik haar nu beveel uit het water te komen ze voor altijd bang blijft. Dat ik een beetje mee moet helpen en haar even moet laten gaan.

Mijn lijf verstijft terwijl ik mijn meisje door het water zie flaneren in pure paniektoestand. Met rood gekleurde wangen schreeuwt ze uiteindelijk dat ze naar de wc moet. Ik neem haar uit het water, knuffel haar en neem haar apart. Ik besef me dat hier zojuist iets is gebeurd dat we mee gaan nemen naar huis. Ik beveel hen uit haar buurt te blijven. En besef me dat ik zo het zwembad niet kan verlaten. Niet voor ik het goed zou afsluiten. Voor ik de glimlach weer even zou zien in het pierenbad. Maar die glimlach komt niet..

Thuis praat ik veel met mijn peuter maar mijn onderbuikgevoel blijft. De volgende dag besluiten we direct naar een zwembad te gaan. En aldaar besef ik welke angst er is geboren. Er volgt een periode van 1,5 jaar waarin de dochter zich aan ons vastklampt. Er moet vertrouwen worden gevonden. Opnieuw in het water, zelfs bij ons. Afgelopen zomer was het zover. Met ontroering zie ik hoe dochterlief op vakantie in haar zwemvestje door het water flaneert. De angstige ogen op mijn netvlies maken plaats voor een sprankeling geluk. Wat was er veel voor nodig geweest.

Opnieuw aan de waterkant

Afgelopen maand neem ik contact op met het plaatselijke zwembad, vertel ik over de ervaringen elders, het trauma dat ze opliep. De tijd die eroverheen ging. Vol enthousiasme worden we enkele weken geleden ontvangen. Met kleren aan een lesje meekijken, gewoon vanaf de kant veilig bij mama en haar zusje die inmiddels ook 2,5 was geworden..

We sluiten die middag af met een high five van een liefdevolle geduldige meester. Met een sprankeling geluk en een gezonde spanning hoor ik haar zeggen;

“Mam, mag ik ook?”

Wordt vervolgd..

Hoe oud was jouw kindje toen je uiteindelijk startte met zwemles?

-x- Mama van Dijk