Pleegzorg

Waarom o God, waarom?

Het is een dag als alle anderen. Vandaag ben ik aan het werk, ik heb nu 1 oppaskindje. Haar broer en zus hebben we deze morgen naar school gebracht. En dan gaat plots de telefoon..

En dan gaat plots de telefoon

De match

Morgen mogen we vieren dat we 4 jaar getrouwd zijn, ik heb net mijn boodschappenlijstje gemaakt want er zal een handje vol mensen komen om dit met ons te vieren. Ik zit in de tuin, mijn oppaskindje speelt op het gras. En dan gaat plots mijn telefoon.

Ondanks dat we nog niet open staan voor een plaatsing heb ik zo’n vreselijk raar gevoel in mijn buik. Het moment staat als een foto in mijn geheugen gegrift. Het is de matcher van onze pleegzorgorganisatie mèt een serieuze en zeer dringende vraag. Ze noemen het een peiling, want ieder moment kan de situatie veranderen.

Een crisisplek

Ze zijn hard opzoek naar een crisis plekje voor twee hele jonge kindjes. Bam! Ik kan je zeggen, die komt binnen. Want toch nog onverwachts wordt ons leven in 1 seconde compleet overhoop gehaald..

Al die tijd zag ik pleegzorg als iets moois, een prachtige toevoeging aan het leven van een kindje en aan ons leven. Natuurlijk weten we dat er verdriet bij komt kijken, maar dat was nog niet eerder zó reëel geweest. Tot nu dus. Want er zijn ineens 2 hulpeloze kindjes in ons leven gekomen. Kindjes die bij een papa en mama horen maar die om welke reden dan ook (even) niet bij hen kunnen zijn. Mijn tranen vloeien.

Terugbellen

De matcher kan in verband met de privacy niet meer details vrij geven. Zij wil eerst weten hoe wij hier tegenover staan. De vraag is of we zo snel mogelijk terug kunnen bellen en als we verder willen met deze vraag, wat voor mij als noodroep klinkt, kan zij ons meer informatie geven.
Heel gelukkig is Peter vandaag op tijd thuis. Want dit heftige bericht kan ik niet langer voor me houden maar wil het ook absoluut niet met hem delen over de telefoon. Hij schrikt… en vraagt of ik het wel goed heb begrepen.

We zouden toch geen crisis plaatsing krijgen en al helemaal geen heel jong kindje? Laat staan 2?! Even zijn we allebei in een soort van paniek. Er spookt van alles door ons hoofd. Kunnen wij dit? Past dit in ons leven? Gek hè? Want we zijn toch klaar om pleegouders te worden? Maar hoe moet het met onze vakantie? Misschien blijven de kinderen maar een week?

Maar we schakelen snel en dat maakt dat we nieuwsgierig zijn geworden naar wat en vooral wíe er op ons pad gaan komen. We bellen de pleegzorgmatcher terug met een voorlopige ja.

Ik zit, Peter naast me. We krijgen nu de leeftijd van de kinderen te horen; 15 maanden en 3 maanden oud. Hoe dan?!