mamablog, mama van dijk, samenwerken, opvoeding peuters, moederschap

Lieve moeder, wij doen ook maar wat..

Hoe goed ik het deed? No way! De afgelopen weken viel het me plots op. De berichtjes. De lieve woorden. De reacties. Het commentaar. De mails vanuit alle kanten. Ik besloot er een blog over te schrijven. Want moeder, jij bent goud! En er is niemand die het beter kan dan jij..

Onbeschrijfelijk

Een nieuwe vriend die alles weet, en altijd voor meer verwarring zorgt.

Het moment dat je kindje voor de allereerste keer in je armen ligt is onbeschrijfelijk. Het eerste jaar (vol onzekerheden) als pasgeboren moeder al net zo. Het neemt je mee in zijn pieken en dalen of je wilt of niet. Het brengt je in vele gevallen tot tranen en zoveel momenten van diepe dankbaarheid tegelijk. Het biedt je zwart gekleurde wallen en een nieuwe vriend vanaf dag 1, Mr. Google. Een vriend die alles weet en altijd voor meer verwarring zorgt.

Het moederschap is fantastisch. Het is één grote zegen. Het kan je overvallen met een diep gevoel van dankbaarheid. Maar lieve mama, het hoeft niet altijd zo te voelen! De afgelopen weken valt het me op hoeveel liefde er wordt gegeven via dit account en de daarbij behorende social media kanalen. In mailtjes, in reacties. Ik voel me gevleid door jullie liefde, heus. Maar nog meer voel ik mezelf verantwoordelijk voor het vertellen van het eerlijke verhaal. Want als nieuwbakken moeder kende ik ook alleen de euforie van verhalen en magazines om me heen. Ik zag hoe alles vanzelf leek te gaan.. wist ik veel!

Het eerlijke verhaal

Ik voel mezelf verantwoordelijk voor het vertellen van het eerlijke verhaal

Ongeloofwaardig berichtte ik mama-vriendinnen in de kraamweek over het metersdikke kraamverband tussen mijn benen en de gigantische gaasbroek die daaroverheen gebonden was. Ik bericht ze nogmaals vol ongeloof over de liters water om te spoelen bij een voorheen zo doodnormale plaspauze. Waarom vertelde niemand dát verhaal? Zo ontstond 4 jaar geleden Mamavandijk. Vanuit het verlangen het eerlijke verhaal rondom het moederschap te vertellen. Over de traan én het geluk die samen zoveel kostbaarder zijn.

Het leek zo makkelijk. Euforisch. Gelukzalig. Maar het moederschap bleek af en toe ook gewoon loodzwaar.

En ineens zijn daar weer vele reacties van moeders. De een nog maar kort mama, de ander al veel langer. “Mama van dijk, hoe doe jij het toch?” “Mag ik een dagje met je meedraaien om te zien hoe jij het doet?” “Je bent een voorbeeldmoeder”. “Je straalt altijd”. Liefdevol neem ik jullie berichten in ontvangst maar nooit zonder liefde terug te sturen..

Want weetje?

Ineens was daar weer zo’n week. Een week met tranen onder het kleedje op de bank wanneer de kindjes slapen, met het veel te korte lontje, de hagelslag in de koelkast, een vergeten fotograaf, een afspraak die totaal gemist werd bij het consultatiebureau. Een week met slapeloze nachten, met gemis van de chauffeur des huizes. Met zieken. Een wasmand waar geen einde aan kwam. Strepen van viltstift op de meubels ,ter aarde stortingen van de peuter op straat.. Een beeld dat zo vaak niet wordt geschetst.

Lieve mama, geloof me, wij doen ook maar wat!

En weetje? Doe dát “wat” met liefde! Dan komt het allemaal goed. Heus!
Je doet het fantastisch en vandaag wil ik je zeggen dat ik trots op je ben. Ik, op jou! Dat de tranen er mogen zijn van onmacht en geluk tegelijk door de reis in het moederschap die af en toe ook gewoon loodzwaar is. Wanneer je vandaag kijkt naar die andere moeders. Bedenk dan vooral.. ach, zij doen ook maar wat!