Pleegzorg – Ze zitten tegenover ons, de ouders van de kinderen. Jasper en Miranda. Om ons heen wel 5 mensen van verschillende instanties. Miranda heeft het zo moeilijk! Ze kan niets uitbrengen..
Een intense kennismaking
Tranen, tranen, tranen. Waar is zij in terecht gekomen? En vooral ‘hoe?’ vraag ik mij af.Maar daarvoor zitten wij hier niet. Ons zal het gaan om de kindjes, voor de ouders is er andere hulp. Maar het laat mij niet los.
Ik geef aan dat wij het ook mega spannend vinden, dat lijkt het gesprek wel een beetje open te breken. Miranda kan niets uitbrengen! Jasper doet een poging.
Volmondig zeggen wij: Ja!
Liefdevol begint hij te vertellen en trots laat hij een foto zien van hun zoon en hun dochter. Ontroerend nu een beeld te hebben bij deze twee parels. We raken in gesprek en kunnen wat vertellen over ons leven. En dan vult mijn hart zich met dankbaarheid. Door al hun verdriet en onzekerheid heen vragen Jasper en Miranda ons of wij alsjeblieft hun kinderen willen ontmoeten en voor ze willen zorgen tot zij het weer zelf kunnen! Volmondig zeggen wij: ja!
Deze ontmoeting met de ouders is een van de bijzonderste in mijn leven geworden.
De ontmoeting met de kinderen
Het kennismaken met de kinderen in hun eigen omgeving vind ik mega spannend! Een eerste blik, een eerste indruk! Deze kindjes gaan een grote rol spelen in ons leven. De allereerste kindjes die aan onze zorg worden toevertrouwd. We zullen de kinderen ontmoeten bij de verzorgers die tijdelijk zijn ingeschakeld.
We mogen binnenkomen en we kunnen direct vermoeden waarom dit voor de kinderen ook geen plek is om (tijdelijk) op te groeien. We lopen het hoekje om en in één oogopslag zien we twee hele kleine, jonge kindjes. Daar ligt ze dan in de box. Estelle. Drie maanden oud. Ze kijkt wat om zich heen, naar het plafond en de dingen die zij binnen oogbereik heeft. Het valt me op dat er geen speelgoed om haar heen ligt, ook geen spulletjes boven haar hangen.
In één oogopslag zien we twee hele kleine, jonge kindjes.
Achter de box zit een klein jongetje verscholen. Mees. Hij speelt met de oren en de neus van de grote hond en kijkt ons lachend aan. Smelt. Hij neemt een brokje uit de hondenbak en stopt deze in zijn mond. Iedereen ziet het maar niemand die er wat van zegt, wij ook maar niet.
Liefde alleen is niet genoeg
De verzorgers vertellen trots over de twee kinderen, maar we zien ook dat ze dood-op zijn. Hun leven is al heel ingewikkeld en de verzorging en opvoeding van de kinderen doen ze met zoveel liefde maar ze houden het niet vol. Het kleine mannetje met zijn prachtige oogjes kruipt rond Peter. Hij geeft zijn speelgoed aan en kruipt binnen no-time bij hem op schoot.
Manlief schrikt. Dit hoort niet, het kind kent hem niet. Peter kijkt me angstig aan, ‘wat moet ik doen?’. Ik knik instemmend, laat het maar gebeuren. En dan wordt er plots vanaf mijn zijkant een baby in mijn schoot geworpen… nou ja, het ziet er uit als een baby, het voelt als een plank… Ik schrik en verstijf. Dit voelt zó niet goed. Ik kijk haar aan, ze kijkt mij aan. Breed lachend, maar er klopt iets niet. Ze heeft iets apatisch over zich.
‘Prachtige Gods geschenken, kleine kindjes, wat hebben jullie toch allemaal al mee moeten maken?’
We voelen het aan alles, hun hele geschiedenis zit in hun lijf! We rijden terug in de auto en de tranen vloeien. Wat is dit moeilijk. We voelen ons al zo verbonden met de kinderen en het voelt zo niet goed hen in die situatie achter te laten. Het is duidelijk: liefde alleen is niet genoeg..
Wordt vervolgd..
Kippenvel. Meer lezen? Lees dan voorgaande delen hier.
Liefs, Judith
No Comments