Een paar weken geleden publiceerde mamavandijk.nl een gastblog over het ‘mislukken’ van borstvoeding. Ook in de periode van mijn mamablog was dit een onderwerp dat veel herkenning opriep. Het blijft een onderwerp waar moeders voor moeten strijden. Voor borst én flesvoeding. Het raakte me en omdat het iets is waar ik veel mee bezig ben, als pas bevallen moeder, besluit ik dat het ook het volgende onderwerp moet zijn voor mijn blog. Een battle. Dat kan het echt zijn.
“Wil je borst- of kunstvoeding gaan geven?” Daar zit ik dan. Net 10 weken zwanger, op intake bij de verloskundige. Het is één van de eerste vragen die je krijgt als je in vewachting bent. “Borst” antwoord ik stellig.
Ik ben ‘verse’ moeder als ik voor het eerst openbaar voed. Nu bijna 5 jaar geleden. Mijn zorgvuldig klaargemaakte en afgemeten melkpoeder, giet ik in mijn net zo zorgvuldig klaargemaakte -gekookt met gemengd koud- water. Bewaard in thermosfles. Ik voel schaamte, prikkende ogen. En alsof ik gedachten kan lezen, hoor ik mensen zeggen: “Geeft ze dat kleintje geen borstvoeding? Want dát is toch het allerbeste?”
Mijn borstvoedingsverhaal bij mijn oudste eindigt als ik veel strijd heb ervaren, te veel ben afgevallen en een strak tongriempje later. Letterlijk bloed, zweet en heel wat tranen later kies ik noodgedwongen om over te stappen op flesvoeding. Mijn eerste grote tekortkoming, want zo voelt het op dat moment, als jonge moeder.
Bij mijn tweede dochter verloopt de voedingsperiode heel gemakkelijk aan de borst. Geen centje pijn of moeite. Het is in die periode dat #normalizebreastfeeding wat meer opkomt. Hoewel het zo makkelijk gaat, ik ook gewoon in het openbaar voedt, voelt die beweging voor mij een beetje tegenstrijdig. Ik had juist zoveel moeite en last ervaren toen ik bij de oudste flesvoeding ging geven. Hoe zit het met normalieren van flesvoeding? Want er zijn veel moeders met schaamte, en het gevoel van falen hebben omdat ze kunstvoeding moeten geven.
Ik begrijp uiteraard waar de beweging om borstvoeding te normaliseren vandaan komt. Het heeft onder andere te maken met voeden in het openbaar. Lieve moeder, loop je daar tegen aan? Vraag jezelf af waarom je borstvoeding bent gaan geven. Ga daar in staan. In dat ontwerp. En kies ervoor je daar niet druk over te maken en zoek een manier die bij jou past om bijvoorbeeld in het openbaar te voeden.
En nu, bij de derde word ik een ervaren moeder genoemd door de lactatiekundige. Ja, die heb ik inmiddels al twee keer gesproken, omdat het de eerste weken een flinke zoektocht is. Nu weet ik dat ik het kan, maar ook nu zijn er tranen geweest en begon de deur naar ‘gevoel van falen’ op een kiertje te staan door de vermoeidheid van de gebroken nachten. Na 6 weken kan ik zeggen dat het nu mooi op elkaar afgestemd is.
Er hoeft helemaal niks genormaliseerd te worden. Ik zeg het nu een beetje stellig, maar in gesprekken met andere moeders merk ik dat het hele voeden hoe dan ook, een ware battle kan zijn. Vaak wordt er heel bewust voor de fles gekozen en ook bewust voor het geven van borstvoeding. Laten we daarom geen statement willen maken, want blijkbaar is beide nooit goed. Het is maar net aan welke kant je zit namelijk. Laten we elkaar als moeders steunen en in elkaars waarde laten.
Laten we blij zijn voor het ontwerp van borstvoeding en laten we blij zijn, in een tijd te leven, dat wanneer we kiezen voor de fles, er goede voeding beschikbaar is om ons kindje mee op te voeden!
Ik heb niet gefaald. Geen enkele keer. Ik heb gekozen voor dat, wat op dat moment goed was. Beter voor mij, beter voor m’n dochter. En van harte hoop ik, dat als je ook zoiets kent rondom op-voeden, je ditzelfde kan zeggen of leert zeggen.
Liefs, Corrinne
No Comments