Het verscheurd ons van verdriet

PLEEGZORG – Dagen, weken, maanden verstrijken. We hebben geen idee welke kant dit op gaat. Maar ons gevoel zegt dat dit niet heel positief is voor de toekomst van de kinderen..

Lees hier de eerdere delen van dit ingrijpende pleegzorg verhaal. Een verhaal vol liefde geschreven door pleegouders.

Er is een traject in gang gezet waarin moeder moet bewijzen te kiezen voor de kinderen én alleen te kunnen zorgen voor de kinderen. We krijgen nauwelijks updates hiervan. Maar tussen neus en lippen door is ons wel meegedeeld: ‘denk er maar vast over na of de kinderen bij jullie mogen blijven als dit traject niet slaagt.’ BAM!

Het is dus een optie, dat alles wat er nu gebeurt niet genoeg is…

Voor de zomer of toch niet

We wisten inmiddels dat het de bedoeling was dat de kinderen voor de zomer weer bij mama Miranda zouden zijn. Dat dit misschien niet gebeurt en wij langer voor Mees en Estelle mogen zorgen zorgt bij ons voor wisselende gevoelens. We zijn ontzettend veel van deze kinderen gaan houden, we gunnen deze kinderen op te groeien bij hun papa en mama! Het plekje waar ze geboren zijn, waar ze niet hoeven te onderzoeken wat hun achtergrond is. Bij ouders die ontzettend veel van nature van ze houden.

We gunnen de kinderen een normale jeugd, zonder altijd ‘anders’ te zijn. Dat dit misschien niet gaat gebeuren verscheurd ons van verdriet. Maar we moeten er ook niet meer aan denken dat ze verdwijnen uit ons leven. Estelle is inmiddels drie kwart van haar leven bij ons. Ik ken haar zuchtjes, ik ken haar huiltjes, ik weet wanneer ze moe is of honger heeft. Mees begint woordjes te zeggen, voor de hele wereld onverstaanbaar, behalve voor mij. Hij krijgt driftbuien en ík weet hoe ik hem moet kalmeren… In mijn hoofd zijn dit allemaal dingen die je niet kán overdragen… Natuurlijk zou ik ze met alle liefde overdragen aan hun moeder, als er alle vertrouwen is dat zij dit kan. Maar als er nu al zoveel twijfel is, hoe kan ik ze dan met een gerust hart laten gaan?

Met de opmerking: ‘denk er maar vast over na’ zijn we aan de slag gegaan. Want je gaat niet over één nacht ijs. We besloten ons netwerk niet in te lichten over deze opmerking. We wilden hen niet teveel hoop geven, ze hielden inmiddels ook zoveel van de kinderen. Maar naar hen bleef de boodschap voorlopig dat iedereen er nog van uit gaat dat ze terug naar huis gaan.

We vonden het zelf al ingewikkeld genoeg en we waren bang dat ze zich nog meer aan de kinderen zouden hechten. Wat we ontzettend mooi vonden, maar we wilden ze ook behoeden voor een hoop verdriet als het toch de goede kant op zou gaan.

Ons besluit stond vast

We zijn dus gaan nadenken, maar eigenlijk was dit niet nodig. Ons besluit staat vanaf moment één vast. Natuurlijk laten we de kinderen niet naar een ander pleeggezin gaan als ze niet terug kunnen. Ze horen bij hun ouders, óf bij ons!

Liefs, Judith