Momcation. Fantastisch woord. Niets meer of minder dan een moeder op vakantie. Even uit de zorg van alledag. Weer even tot jezelf komen. Toen ik 5 jaar geleden voor het eerst mijn meisje in handen had vertelde ik mezelf dat ik dat nooit nodig zou hebben. –Oh darling did you know..
Stories
Ondanks dat mijn reis naar Israël 5 dagen lang te volgen was via updates in de stories op instagram had ik er de afgelopen tijd nog niet de moeite voor genomen om er ook iets over te schrijven voor het platform. Toen ik een aantal keer de vraag kreeg of ik er nog dingen over ging delen besloot ik even in mijn geheugen te graven. Want jongens, een maand later zou ik prima weer een momcation kunnen gebruiken. Maar dat zeggen we niet hardop.
Ik ben weer even kind van..
De nacht voor vertrek (die van zichzelf al niet bepaald lang zou zijn) begon er onaangekondigd een spuugfestijn in Huize van Dijk. De kinderen liet ik ziek achter bij papa. Rond de klok van 04.00 uur vertrek ik richting Schiphol. Ik reis met mijn ouders dus na een gezellige ontspannen reis komen we rond de klok van 12u (israelische tijd +1) aan. Je reist in 4 a vijf uurtjes naar Tel Aviv. Perfecte reisduur ook wanneer je reist met kinderen, niet te lang.
De reis staat voor mij in het teken van warmte en rust. Ik geniet. Ik adem, ik ontspan. Ik zit weer even achterin een auto als het kind van, in plaats van moeder. Met de gemiddelde 20 graden is het even alsof we van de winter overstappen in de zomer en dat in een paar uur. Genieten, vooral als je bedenkt dat ik voor de allereerste keer mijn pasgeboren neefje in de armen mag sluiten. Boven alles was dat natuurlijk de hoofdreden van deze reis. Mijn tweelingzusje weer zien. Micha ontmoeten. Haar gezin en de prachtige stad weer even omarmen. Baby.lieff (een Barneveldse ondernemer) maakte een paar schitterende koorden om mee te nemen naar de mannen. Smelt. Jeruzalem, wat ben je mooi.
Tel Aviv en Qumran
We vieren samen shabbat, zijn gaan shoppen, knuffelen eindeloos en eten Hollandse beschuit met muisjes. We willen niet vertrekken zonder erop uit te zijn geweest en dus bezoeken we ook een National park Qumran gelegen aan de dode zee, de plek waar de dode-zee rollen gevonden zouden zijn. Het is er werkelijk prachtig. Ook bezoeken we tijdens deze fijne dagen de stad Tel Aviv. Een stad die je tijdens je trip naar Israël zeker niet mag overslaan. De kustlijn is prachtig. De palmbomen waanzinnig en het is er altijd een stukje warmer als in Jeruzalem. Zo fijn!
Na 3,5 dag in de warmte maken we ons op voor de terugreis, de volgende dag. Ik zeg ons maar doel vooral op mezelf. Mijn ouders blijven langer en ik besloot vooraf niet langer dan 5 dagen te boeken. De max. voor manlief en maar goed ook gezien de ziektekiemen zonder mama in de buurt soms net even wat vervelender zijn. Aldus het thuisfront.
Alleen naar huis
Nooit eerder was ik een soort van werkelijk alleen tijdens het geregel en controles op een vliegveld, de reis al net zo. Met ietwat samengeknepen billen loop ik die morgen dan ook het enorme gebouw binnen. Mijn witte handbagagekoffertje volgt moeiteloos. Ik scroll met mijn ogen langs de vluchtnummers. En nog eens. Ik loop wat heen en weer en kijk vertwijfeld naar de aangegeven route.
Ik besluit een beste man aan te spreken die me eerst de ene kant op stuurt en daarna achteraan roept. Toch die kant! Afijn, ik kom langs meters controles. Sta, wacht, leun op het witte koffertje, loop weer iets verder en wacht dan opnieuw. De controle is vandaag opgeschroefd dat word me al snel duidelijk. En wie zal het zeggen maar het feit dat ik alleen reis zorgt tegelijk voor een overload aan vragen bij alle posten.
Uitgebreide controles
Met ietwat klotsende oksels en roze gekleurde wangen loop ik verder de volgende rij in. Dit keer om van schoenzool tot aan elektrische tandenborstel onderzocht te worden. Ik kom wederom door de keuring en heb precies tijd genoeg om een verwennerij te kopen op de plaatselijke shop voor ik vervroegd kan boarden. Ondertussen stroomt de gate vol met Hollandse gezichten en besef ik even..
Er is niets zo fijn als thuis.
Na 5 uurtjes (naast twee ongelooflijk chagrijnige Italiaanse mensen) kom ik avonds aan in Nederland waar manlief me met de kids staat op te wachten. We kletsen bij maar het is van korte duur, die nacht vertrekt manlief alweer om te gaan werken. 4 dagen laten zien we elkaar weer. Een wisseling van de wacht zo mag je het gerust noemen. En dan volgt er een gigantische ziekenboeg. Die momcation? True, die lijkt inmiddels een halve eeuw geleden..
..maar er is niets, niets zo fijn als thuis.
-x- Mama van Dijk
No Comments