Was het werkelijk zover gekomen?

“Laat me gewoon even.” Ik vertrek naar boven maar ze volgen. Natuurlijk. Ik snak naar wat meer ademruimte. Heel even zonder de aanblik van kinderen, het geluid van ruzie of überhaupt geluid. Terwijl ik ze liefdevol in bad zet stap ik zelf onder de douche. Warme douchestralen vallen over mijn gezicht, er vallen tranen mee. Niemand ziet het. Ze vermengen zich moeiteloos in de warmte. Met mijn vingers druk ik zachtjes mijn oren dicht. In mijn hoofd hoor ik het mezelf zeggen..

“Was het werkelijk zover gekomen?”

Een weekje rust

In het weekend dat volgt besluit ik per direct een stapje terug te doen. De agenda loopt over, ik skip onnodige dingen en zeg vaker (veel vaker)” Nee. ” Zoals je als volger weet ben ik heel open over het moederschap. Simpelweg omdat ik hoop (en inmiddels weet) dat het bemoedigd. Dat het moederharten laat samensmelten, dat niemand ooit het gevoel hoeft te hebben er alleen voor te staan. Of voelt dat het gevoel er niet mag zijn.

Dat is de reden dat ik begon met het delen van ons verhaal als gezin, maar bovenal mijn verhaal als moeder. Het is boven alles de reden dat ik vijf jaar geleden startte met schrijven en dit nog steeds doe met passie.

Mindset

Het moederschap is een (rete)zware klus. Sorry guys, so be it.. Ik wens het je toe dat je het mag ervaren als een peulenschil. Zo ervaar ik dat persoonlijk vaker niet. Ik run bedrijven, manage een huishouden, onderhoud een huwelijk en heb de liefste familie en vriendinnetjes maar er is niets zo fantastisch en tegelijk zo overweldigend als het moederschap waarbij mijn focus 24 uur per dag op AAN staat.

Mindset is yours

En terwijl het vermoeide lijf een weekje afstand neemt van overbodige taken vervaagd er een mindset. Een mindset die bestaat uit een portie medelijden voor die moeder die 5 dagenlang de zorg alleen draagt. Een mindset die verlangd naar meer ademruimte maar niet verder kijkt naar oplossingen. Doordraaft zonder ophouden. Verdrinkt in gedachten zonder zich uit te spreken. Die mindset is yours. De manier waarop jij denkt, lacht, praat, geniet, zorgt gaat zichtbaar worden in je lijf. In je doen en laten, in elke vezel van jou.

Sterk

Wat heb jij nodig? Wat had ik nodig om een betere moeder te kunnen zijn? Om als vrouw, echtgenote en vriendin, zus en dochter beter te functioneren. Was het puur de ademruimte? De focus vaker op uit te zetten? Die ademruimte kon wel degelijk ontstaan wanneer ik stappen zou ondernemen. Wanneer ik hulp accepteer. De peuter vaker naar schooltje breng. Het kan. Maar de overleefstand is krachtig, het moederlijf sterk. Of was het gewoon dom. Voelde het als falen door de hoge lat van het moederschap zomaar onderdoor te lopen? Misschien. Misschien niet.

De afgelopen week voelde goed. Sterker nog, het is bijna bevrijdend te noemen om even stuk te gaan. Om even niet meer te weten hoe. Om even niet meer te weten wat. Om even niet sterk te zijn. Om te huilen met de regen en te stralen met de zon. Om vast te pakken aan wat standhoud. Om te zien op Papa. Op Hem die al zoveel vaker fluisterde in mijn hart dat het goed genoeg was zo.

Ik zal er zijn

Wanneer jouw lijf vermoeid raakt hoop ik dat je knieën zullen knikken. Je je handen vouwt. Jouw tranen mag laten stromen. Je de vrijheid voelt om dit te delen met geliefden. Put God first in tranen door vragen, in zorgen bij vermoeidheid. Put God first. Vandaag, vannacht, morgen. Want hij fluistert het je toe vandaag..

Ik ben en zal er zijn.

Met een dankbaar hart ( en ik hoop jij ook) starten we een nieuwe week. En ondanks dat dat hele moederschap af en toe een pittige klus is. Hij wordt pas (rete)zwaar als we het alleen willen doen. Mijn hart zingt het uit in de storm van het leven, in een nieuwe week die komt. In een hart gevuld met vreugde ondanks dat soms zo veel te korte lontje. Papa, oh Vader, hoe groot is Uw heerlijke naam..

“Mama, fijn dat we dus eigenlijk twee Papa’s hebben eh?”

Amen dochter. Amen!

-x- Mama van Dijk