Het is nieuwjaarsdag als ik besluit een maand lang social media-stilte te houden. Over een week of zes zou mijn verlof eindigen en daarmee komt mijn werk alweer in zicht. Ik begon mijn verlof na een hele drukke, maar goede werkmaand, dus de drive was er. We maakten mijn nieuwe kantoor af. Alles klaar om weer aan het werk te gaan. Die social media-stilte deed me goed. Ik wilde nadenken over hoe ik mijn werk vorm wilde gaan geven. Maar, het heeft me uiteindelijk geholpen de knoop door te hakken mijn werk nog even uit te stellen.
Ik werd in november voor de derde keer moeder. Voor de derde keer houd ik een klein bundeltje liefde vast. Wennen zal dat nooit, wát een wonder. Het herstel duurde echter wat langer dan verwacht en gehoopt. Ik maakte dagen mee die soms als een echte strijd voelde. Ik heb er heel wat tranen om gelaten. Ik maakte heel bewust mee dat geluk en moeiten soms als een rechte lijn met elkaar op kunnen gaan.
Uiteindelijk viel dus de beslissing. Ik stel het werken nog uit en neem een sabbatical. Heel bewust ga ik deze tijd koesteren. Een klein mannetje verrijkte mijn wereld. Opnieuw een verrijking en ik ga het ervan nemen. Tegelijk een enorme mogelijkheid om het herstel na mijn bevalling heel goed te gaan doen en serieus te nemen.
Ging dat zo makkelijk? Het besef dat het goed voor mij is, maakte dat ik het makkelijk kon beslissen. Ja, het heeft financiele gevolgen. Ja, er is een kans dat coachees mij straks niet meer weten te vinden. Ja, er is een kans dat ik mijn bedrijf straks vanaf de grond af aan weer op moet bouwen. En ja, dat vind ik het allemaal waard.
Het deed me aan mijzelf ook vragen stellen. Wat als…. het inderdaad straks moeilijker gaat met mijn werk? Wat betekent mijn werk voor mij? Ben ik een echte thuisblijfmoeder? Of ben ik ook graag succesvolle coach? Ligt er een deel van mijn identiteit in mijn werk?
Het belangrijkste is dat dat allemaal niet maakt wat ik doe. Dat is iets wat ik vaak mee mag geven aan coachees en nu ineens weer van toepassing voor mijzelf om eens goed te beseffen. Het gaat er namelijk om dat ik weet wie ik ben in Hem. Ik ben een geliefd kind van God. Wat ik ook doe, wat ik ook kies. In die waarheid mag ik gaan staan. Vanuit dat besef gun ik mijzelf ook meer tijd zonder werk. Tijd voor herstel. Genieten van deze periode met drie grote wonders om me heen. Lekker moederen, in alle rust en balans. Eigenlijk, mijn werk uitvoeren bij uitstek.
Hoe is dat voor jou? Waarin ligt jouw identiteit, misschien nog in je werk of in het feit dat je een geliefd kind bent? Leef jij vanuit die waarheid?
Liefs Corrinne
No Comments