Het zit in ons systeem als moeder. Als vrouw, als man zijnde wellicht evengoed. De maatschappij wil door. Wilde door. Moest door. Maar het kon niet. Nu even niet. Even ligt alles plat. Even liggen latten laag, was er het samenzijn als familie, huisgezin, slechts het enige dat er nog toe deed. Doet. Of?
Hollen en vliegen
Ik zal bekennen. Het zit in elk geval in mijn systeem. In mijn lijf om te hollen en te vliegen. Om veel te doen en te genieten van het feit dat het lukt. Lukte. Want de laatste tijd zocht ik opnieuw naar balans. Zie ik mezelf naar zolder lopen maar merk ik op intussen 36 andere klusjes te hebben meegepakt. Om uiteindelijk mezelf op de zoldertrap af te vragen wat ik eigenlijk boven moest doen. Je kent het wellicht..
Het is een maand geleden wanneer ik schrijf over mijn momcation die al snel een eeuw geleden leek te zijn. Het is een week of wat geleden dat ik mezelf moet aansporen het korte lontje iets op te rekken. Het is een paar uur geleden dat ik besef dat ik zelf het probleem ben. Werkelijk niets of niemand anders had invloed op mijn situatie. Op mijn systemen die al jaren stonden op groei, focus, hard werken en zorgen voor. Voor alles.
Slow down
En dan is er een virus die wereldwijd zorgt voor een soort samenhorigheid. Voor verplichte stilstand. Een gespreksthema van de dag. Hier of ver weg over oceanen heen, er is bijna niets anders dat er daadwerkelijk nog toe doet. Maar mijn systeem is nog niet bevroren. Het vecht voor nieuwe systemen en doelen, het is in de weer met bruisende nieuwe ideeën omdat nieuwe situaties altijd nieuwe kansen bieden. Opnieuw zie ik de bank slechts op een afstand. Lopen mijn voeten door. En plots vraag ik het me af. Hoe was het mogelijk nu nog zoveel te verlangen, zoveel te moeten terwijl alles dat moet stilligt. Was dit hoe ik zelf was?
Vanmiddag besef ik, dit is het..
Dit is het moment om te vertragen. Om te ontdekken wie ik ben, met mijn identiteit in Koning Jezus. Dit is het moment, ook voor jou, om te vluchten in Zijn nabijheid. Dit is het moment om te lopen onder hoge latten door. Om te doen waar jij van geniet met (en van) het kroost of juist het werk dat je is toevertrouwd. Wellicht ook om te ontdekken dat vertragen, afremmen en tot rust komen het moment is om te zien op Hem.
Zefanja 3 vers 17:
De HEER, je God, zal in je midden zijn,
hij is de held die je bevrijdt.
Hij zal vol blijdschap zijn, verheugd over jou,
in zijn liefde zal hij zwijgen,
in zijn vreugde zal hij over je jubelen.
Met deze ontdekking wurm ik me aan het einde van deze dag achter mijn laptop, toch weer. Tot mijn oog valt op een melding van insta. Een live sessie van @herdelight. Zoe, zus in geloof, deelt elke avond om 20u een live meditatie op haar instagram- account. Aan de voeten van Jezus een moment ontspanning. Ik volg die van gisteren en vanavond achter elkaar en terwijl ik focus op mijn ademhaling en Zefanja 3 vers 17 mijn oren streelt besef ik hoe de systemen van mijn leven doorwerken in alles. In het onthouden van pure ontspanning en de eeuwige vibe om door te willen gaan. Te groeien, en doelen eigen te maken.
Het moest
Slowdown, het paste zacht gezegd niet in mijn eigenschappenlijstje, hoe graag ik dat ook wilde. Maar nu moe(s)t het. Er is geen weg terug. Doodnormale verplichtingen, ze stopten. Ook mijn eigen bedrijven kregen een flinke klap. En toch door alles heen ervaar ik die innerlijke rust..
Dat deuntje in mijn hart, dat klinkt als van boven. Als gegrift in het hart. Soms zomaar tussendoor..
Aan Uw voeten Heer, is de hoogste plaats, daarom kniel ik neer bij U. Om bij U te zijn is de grootste eer, daarom buig ik mij voor U. Ja ik verkies nu om bij U te zijn, en om naar U te luisteren. In plaats van altijd maar weer bezig te zijn, kom ik nu tot U, o Heer..
A-men!
Slowdown, ik denk dat ik het kan…
-x- Mama van Dijk
No Comments