We hebben hem allemaal wel eens. De klok slaat 20 uur, je kind(eren) liggen te slapen en plots laat de stilte je schouders even zakken. Met een warme sopdoek boen je de stukken klei van je teakhouten tafel. Krab je datzelfde spul tussen de groeven van je vloer weg en staar je gefrustreerd naar de berg afwas.
Ik plof neer
Niet veel later besluit ik te gaan zitten. Met joggingsbroek en oversized wollen truitje plof ik neer op mijn bed terwijl het gezaag van snurkende kinderen een paar deuren verderop te horen is. Kalmerend wel. Want die dag was minder kalm. Wat ging er mis moeder? Wat zorgde ervoor dat het hoofd en lijf vandaag even genoeg vonden.
Op mijn schoot inmiddels mijn laptop. Mijn vingers gaan heen en weer. Het getik klinkt als een bijna muzikaal, al dan niet monotoon, schouwspel terwijl mijn gedachten me terug nemen naar deze morgen. Ik werd wakker rond de klok van 05uur. Drukte mijn wekker van half 6 uit en stond op om de dag eerder te kunnen beginnen dan mijn vroege kroost. Ik zorg dat de deelnemers van de Saviorscrown weer aan de slag kunnen met o.a. de overdenking van de dag en doe een kleine workout naast het bed. Terwijl de jongste rond 6en mijn bed in duikt spring ik onder de douche. Fijn! Deze dag gaan we rocken. Toch?
Bevrijdend wel
Bevrijdend, glimlach ik in gedachten terwijl het hele zooitje vrolijk meedanst.
We ontbijten, spelen spelletjes, kijken tv en we gaan naar buiten. Zelf werk ik overal tussendoor (en ondertussen) en besef me zo ineens dat het me af en toe brengt op 6 plekken tegelijk. Tijd om naar buiten te gaan. En ja die zuurstof had ik nodig. “Bevrijdend wel” spreek ik mezelf toe na een paar flinke teugen frisse lucht naar binnen te hebben gezogen. Dat binnen zitten was niets voor mij. Dat 1001 dingen tegelijk moeten doen toch ook niet. Ik besluit de meisjes achterna te rennen terwijl ik opmerk dat mijn bustehouder die morgen nog aan mijn deurklink zou moeten hangen. Ik glimlach schaamteloos wetende dat mijn leren jasje de boel onzichtbaar maakt.
Terwijl de regen harder zijn best doet de droge tuinen te besproeien maken wij na een kort bezoek aan de speeltuin uiteindelijk rechtsomkeer naar huis. Soppend met onze sneakers door het hoge gras vervolgen we onze weg terug. Thuis lunchen we. We trekken de kleispullen uit de kast en ik besloot het tafereel heel even van een afstand te bekijken.
Gerust
En ineens is het daar een stilte die handjes laat kneden. Als ware artiesten toveren ze de mooiste kunstwerken. Maar al snel overvalt de stilte mij met een diepe slaap. Tot.. Tot daar het geluid klinkt van de oven. Ik schrik wakker. Het is een uur later. De kleitaarten waren inmiddels in de oven gezet. Niet door mij. Ietwat vermoeid spring ik op. Die powernap had zichtbaar te lang geduurd. Met een brak gevoel begin ik met koken. Mijn lontje voelt even opgebrand. Meermaals verhef ik die middag mijn stem en vloeien er onnodige tranen.
De avond valt. Niet mijn beste dag besluit ik uiteindelijk eerlijk. Maar de fluistering in mijn hart stelt me gerust. Morgen is er weer één. Een nieuwe dag om te danken, te zorgen, lief te hebben en te genieten van het kleinste geluk.
Bevrijdend wel.. dat ook.
Hoe is jouw dag lieve vrouw?
-x- Mama van Dijk
No Comments