Een samengesteld gezin

En toen kwam het leven. Het leven als definitief samengesteld gezin. Niet als tijdelijk gezin. Maar we werden verbonden… Waren we al, maar nu echt. Dat nieuwe leven bracht ons tot nu toe veel. Er waren veel diepe dalen. Soms ook hele mooie pieken…

Puurheid en enthousiasme

Bijvoorbeeld die keer dat Estelle voor het eerst een pop kreeg. Haar oprechte lach, die echtheid in het genieten, zo gaaf om dat een keer achter het masker vandaan zien te komen. Of die keer dat Mees uit zichzelf op opa afrent: “opaaaa”!! De puurheid van zijn enthousiasme, zonder de gemaakte vrolijkheid.
We hebben het verbinden en hechten nog meer leren kennen. Het echte huid op huid contact aan durven gaan. Het vele dragen in draagzakken. Ook de eerste keren loslaten kwamen voorbij, voor het eerst logeren bij opa en oma, de eerste schooldag, voor het eerst buiten spelen met vriendjes.  

We kenden vakanties, die van heel lang rijden naar Oostenrijk. Er er dan zo ver van huis achter komen dat op vakantie gaan met twee kindjes die een verstoorde hechting hebben, toch niet zo tof is. En die vakantie, in Nederland, waar we na drie dagen ploeteren weer hard naar huis zijn gereden.We leerden de mensen om ons heen beter kennen. Waar we voorheen voor hen klaar probeerden te staan, staan zij nu vaak voor ons klaar.

Leren kennen

We leerden jeugdzorg kennen. Soms op een manier die we liever niet wilden. De geld tekorten, de bureaucratie. Maar ook de mooie hulpverleners, de mensen met een hart van goud. We hebben in de afgelopen jaren veel geleerd over de achtergronden van de kinderen. We hebben geleerd samen te werken met hun ouders. Soms pijnlijke contacten maar altijd respectvol naar elkaar.

De jaren die nu voorbij zijn gegaan waren bizar bijzonder.

We krijgen vaak de vraag: ‘als je dit van te voren allemaal had geweten, had je het dan wel gedaan?’ Wat moet ik daar nou op antwoorden? We weten toch niet hoe het leven gaat? We weten toch niet wat het ons brengt? Elke stap die je zet in het leven, weloverwogen of minder overwogen, heeft consequenties. Van te voren niet in te schatten. Maar zo leren we toch juist het leven? Al dat ik heb geleerd de afgelopen jaren vind ik gaaf. Alles wat ik heb ontdekt en waar ik van gegroeid ben. (Letterlijk ook, moeders, die kilo’s komen niet alleen van zwangerschappen hoor!) Het leven ging niet zonder slag of stoot, maar waarom zou het allemaal gemakkelijk zijn? Juist in de diepe dalen leerde ik veel. Om op een piek extra dankbaar te mogen zijn!

Nieuwe stappen

We maken nieuwe plannen, dromen over andere dingen. We zetten nieuwe stappen. Geen idee of dit de juiste stappen zijn maar we doen het in volle vertrouwen op onze Heer. Hij leidt onze weg. We zijn met Hem. Hij leert ons het leven. Het mooie leven, waar Hij alles voor over had..

Judith schrijft met enige regelmaat over het leven als pleegmoeder. Haar verhalen raken je tot in het hart. Hier lees je eerder gepubliceerde artikelen.

Liefs, Judith