uit huis geplaatst – een trauma

Wat fijn zeg, dat de kinderen zo jong bij jullie zijn gekomen. Dan is hen nog niet zoveel overkomen en kun je het nog recht trekken.’ Een veel gehoorde uitspraak de afgelopen 4 jaar. Ik kan wel begrip opbrengen voor mensen die dit zeggen, vaak mensen die pleegzorg of adoptie niet kennen.

Judith schrijft hier op dit platform mee over het thema Pleegzorg. Ze geeft een kijkje achter de schermen in het intensieve leven van pleegouders, vol liefde.

Problematiek

Deze trauma’s wis je niet zomaar uit.

Maar helaas gaat die afspraak niet op. Veel uit huis geplaatste kinderen kampen met problematiek. Er zijn geleerden die zeggen dat pleegkinderen al 7 trauma’s hebben voor ze in een pleeggezin terecht komen. Ook de baby’s en dreumesen. Deze trauma’s wis je niet zomaar uit. Voor een deel van de kinderen geldt het dat het gunstig is dat zij jong in een pleeggezin komen. Voor hen is de problematiek mild en is er relatief weinig hulp nodig. Maar helaas, ook pas geboren babytjes kampen met trauma’s, opgelopen in de zwangerschap, tijdens de bevalling of kort daarna. En een trauma gaat in je brein zitten.

Kort zal ik er iets over proberen uit te leggen. Je hersenen zijn opgebouwd in 3 verschillende delen.
Je hebt het reptielenbrein. Dit zorgt er voor dat je ademt, er een hartslag is en je kan vechten, vluchten of bevriezen als er gevaar dreigt. Daarna komt het zoogdierenbrein. Het zoogdieren brein zorgt voor je gevoelens en liefde. Daarbovenop komt het mensenbrein. Met het mensenbrein kun je logisch nadenken, bewust gedrag kiezen en probleemoplossend denken. Het mooie van onze hersenen is dat deze drie met elkaar samen werken.

Overleefstand

Helaas geldt dit niet (altijd) bij volwassenen en kinderen die één of meerdere trauma’s hebben opgelopen. De hersenen van deze mensen heeft het mensenbrein en het zoogdierenbrein helemaal of grotendeels uitgeschakeld. Voor een kortere periode, maar soms ook een langere periode. En dat is heel heftig. Want dat zorgt er voor dat deze volwassenen en kinderen in een overleefstand staan. Tijdens het oplopen van het trauma en in de periode daarna. Maar soms ook een hele lange tijd na de traumatische gebeurtenis kan er een trigger zijn die er voor zorgt dat 2 van de 3 knopjes uit gaan.

Een trigger van eerder opgelopen trauma

Zij konden alleen maar ademhalen… en vechten…

Bij onze jonge pleegkinderen is dit helaas het geval. De eerste keer dat wij hiermee heel duidelijk geconfronteerd werden was toen wij op vakantie gingen naar het buitenland. Dit was ongeveer 10 maanden nadat zij bij ons waren gekomen. Het op vakantie gaan, de lange reis, de onrust die op vakantie gaan vooraf toch wel een beetje mee brengt én het slapen op een wild vreemde plek zorgden ervoor dat onze kinderen het totaal kwijt waren. Het was waarschijnlijk een trigger, van een eerder opgelopen trauma. Wij wisten niet wat ons overkwam. We waren in een vreemd land, met 2 kinderen die wij inmiddels dachten te kennen maar waar we geen grip meer op hadden. We konden hoog of laag springen, maar contact was er amper te krijgen. Later in de traumabehandeling is naar voren gekomen dat deze kinderen, hoe jong ze ook waren, deze reis als heel heftig hebben ervaren. Een nieuw trauma op zich dus.

Wij hadden hier echt geen weet van. Moet je nagaan dat zij deze vakantie vrijwel alleen functioneerden op hun reptielenbrein. En wij dit niet wisten en verwachtten van hen gezellig te doen, te luisteren, in bed te blijven, soms even stil te zijn en ook nog heel graag te genieten… Maar zij konden alleen maar ademhalen… en vechten…

Wat is hen overkomen?

Het ingewikkelde bij hele jonge kinderen is dat zij niet kunnen vertellen wat er met hen is gebeurt. Omdat zij dit zelf ook niet weten. De traumatische gebeurtenissen zijn hen overkomen in een periode dat zij nog niet konden praten en nog geen taal begrepen. Soms ook omdat hun systeem het heeft geblokt. Daarom is het zo belangrijk dat hun biologische ouders kunnen helpen en kunnen vertellen wat er is gebeurd.

Dankzij de openheid van hun biologische ouders hebben wij samen met de therapeuten hen al erg kunnen helpen bij het verwerken van een aantal opgelopen trauma’s.

Vorig jaar hebben Mees en Estelle intensieve traumabehandeling gevolgd. De traumabehandeling zorgt er niet persé voor dat het trauma wordt opgeruimd. Maar het zorgt ervoor dat zodra er een trigger is de hersenen weer sneller kunnen herstellen. En zo ook het zoogdieren- en soms mensenbrein weer kunnen functioneren. Nog steeds zitten zij hiervan in het natraject maar dankzij de openheid van hun biologische ouders hebben wij samen met de therapeuten hen al erg kunnen helpen bij het verwerken van een aantal opgelopen trauma’s. En daar zijn wij ontzettend dankbaar voor. Want daar moet je als biologische ouder heel moedig voor zijn, om de geschiedenis bloot te leggen. Tegenover de therapeuten, de pleegouders en natuurlijk tegenover je kinderen zelf.

Dan heb je toch een groot hart! 

Liefs, Judith