thuisonderwijs, bemoediging moeders, mama van dijk

“Tot siens”

Die avond voelen mijn voetstappen als betonblokken. De schreeuw tegen de opnieuw ruziënde kleuters was onnodig geweest. Het slaan op de tafel om mijn toon kracht bij te zetten ook. Waar kwam dat ineens vandaan vraag ik mezelf af. Onmacht, waardeloos. Vandaag was gewoon even waardeloos, fluister ik mezelf toe. Met betonblokken rond mijn voeten stamel ik naar boven. Tijd voor de meisjes om te gaan slapen, maar niet voordat..

We knielen

We knielen, zoals altijd, voor het houten bed. De tranen veeg ik uit mijn ogen. Maar al snel voel ik dat het geen zin had en het is goed..

Lieverds, morgen is er opnieuw een dag oké?

We gaan zitten en ik vertel.. ” Mama is moe. Even moe van het zorgen, de spuugfestijnen en de slapeloze nachten. Moe van het zelf ziek zijn, moe van de zorgen om ons heen.” Aandachtig lijken mijn woorden die ik al de hele dag duidelijk had willen maken nu wel binnen te komen. “Mam, wij kunnen best wat meer helpen, vind je dat fijn? Met opruimen of zoiets.” Ik knik en we bidden, we zingen maar mijn gedachten leiden een ander leven.

Zij wisten niet..

Zij hadden niet gevraagd om een moeder als juf die tussendoor nog 784 taken had te volbrengen. Zij hadden niet gevraagd om een papa die bijna nooit thuis was. Zij beseften niet hoe hard hij daarmee voor ze zorgde. Zij hadden niet door dat de wereld praktisch plat lag of welke spanning mama ervoer toen ze dacht dat ze misschien wel corona had. Zij begrepen niet, wat dat werkelijk voor zorgen gaf. Zij voelden de opluchting van die goede uitslag niet. Zij wisten niet… Zij weten zoveel niet. En dat was maar goed ook. We sluiten het gebed af en knuffelen.

Zij weten zoveel niet. En dat was maar goed ook.

Ik kus de oudste gedag en vervolg mijn weg naar de andere kamer. Mam.. klinkt er een fleurig stemmetje; “Ik hoop dat ik vannacht weer droom, dat is altijd zó leuk.” Ik glimlach. Er vliegen kusjes door de ruimte en we zwaaien gedag. De krakende deur sluit zich achter me. Ik wuif de zoute tranen van mijn wang en ga zitten. Ik zucht, leg mijn hoofd neer op mijn kussen en voel dan pas welke spanning mijn schouders dragen. Ik gaap en ontspan.

Zoveel verhalen.

Heel even reizen mijn gedachten langs al die verschillende gezinnen. Met elk zoveel verhalen, verscholen achter zoveel voordeuren. Ik kijk naar een tekening van de kleuter. Een prachtig huisje, een raampje. Daarachter een meisje. Binnen. Haar handschrift al moeiteloos te lezen..

’tot siens’

Lieve Mama, ik ken jouw verhaal niet. Ik weet niet welke zorgen jouw hart kent of wat er verscholen gaat achter jouw glimlach. Ik weet niet welke strijd jij in gedachten voert of hoe vol jouw emmertje al liep. Ik wil alleen maar zeggen, je bent niet alleen. Je bent genoeg. Je bent prachtig. Je bent geliefd én je doet het fantastisch!