Wolkjes

Plots schrik ik wakker. Mam, is het al 7 uur? verbaasd kijk ik op. Lieverd? Het is half 6. Als je wilt spelen, doe dit dan op je kamer ok? Of probeer nog wat te slapen vul ik aan. Maar ik zie een 7 op de klok? vertelt ze stellig. Lieverd, het is 05:27, dat is half 6. Ik weet dat mijn woorden niet binnenkomen. Ze vertrekt. Ik draai me om en kijk in de ogen van mijn oudste kleuter die kennelijk ergens in deze donkere nacht op papa’s lege plekje is komen liggen. Ook zij draait zich om en slaapt.

Walhalla

Lieverd, het is 05:27, dat is half 6.

In de kamer verderop hoor ik gestommel. Later blijkt dat ze de 6m2 binnen een uur had omgetoverd tot een walhalla aan speelgoed, verspreid door de ruimte. Ik ben te moe en doezel verder. In de morgen veeg ik de stift van de witte kussens, alsof ik dat er met mijn handen af zou kunnen wuiven. Ik zucht en schud het hoofd terwijl ik het warme lijfje help aankleden. Boef! fluister ik haar toe.

Terwijl de meisjes beneden een broodje eten voor de televisie doe ik een ochtendrondje door mijn huis, net voor mijn werkdag begint. Boven zet ik alle ramen in de kiepstand terwijl de frisse ochtendlucht mijn neusharen streelt. Heel even blijf ik zitten, voor het houten bed, heel even gewoon ademen. In en uit. Zonder na te denken. Gewoon even in het hier en nu. Verfrissend. Op dat moment besluit ik straks op de fiets te willen stappen. Die gezonde frisse lucht en helderblauwe hemel voelde immers steeds als een geschenk in deze vreemde donkere tijd.

Onderbengen

Niet veel later fiets ik terug van de plek waar ik mijn kinderen vandaag even kon onderbrengen. Waar oma zich ontfermt en de vele kussen van de twee kroelkippen mag incasseren zodat ook ik even ongestoord kan ademen. Ik vervolg mijn weg. Langs lege straten en individuen. Langs te koop bordjes in de winkelstraat en lege etalages. De kerkklok slaat een gezellig deuntje, maar de sfeer is alles behalve dat. “Treurig” hoor ik mezelf zeggen in gedachten en ik fiets verder. Mijn oog valt op de oude man, zijn houding gesloten. Ik staar kort naar de jonge vrouw. Haar gezicht hoopvol maar in haar verkooptent geen klant te zien.

Het is er stil. Overal. De schommel van de speeltuin beweegt slechts door de wind. Binnen zie ik volle huizen, bijna rumoerig, families, nog aan tafel. Op de daken blazen de schoorstenen wolkjes. De geur van hout verspreid zich stilletjes. Ik fiets in de stilte en bedenk me.. Wat zou het leuk zijn als ze zouden blazen, al die schoorstenen, wolkjes in de vorm van hartjes. Overal waar je keek zou je het zien. Liefdevolle rooksignalen. Uit huisjes klein en groot. Geen zorgen meer, geen vragen…