Hangend aan de magnetron met de draaidop in zijn knuistje. De schuldige? Gouden lokken, surferskapsel, 1 turfje hoog, 14 maanden.
Ik hoor mezelf de verklaring geven, de schade doorgeven. Die volgende morgen staat de technisch expert op de stoep. Slechts 5 minuten had hij nodig om te verklaring; Totalloss, af te geven. Ik verzucht heel even. Die fase ja. Been there done that. Benieuwd hoelang het duurt voor de schademeldingenmevrouw de vooraankondiging weer komt doen. Limiet meldingen in zicht. Dat.
Ik heb zomaar het idee dat ik deze fase moet gaan omarmen. Want boys, zo zeiden jullie eerder op instagram @Mamavandijk in koor, will be boys. (Send help!)
Avontuurlijk
Het derde kind in huize van dijk heeft dan ook maar 1 seconde nodig om een weergaloze nieuwe ontdekkingsreis te bewandelen. Of dat nu op de tafel is, eronder, op de bank, de trap, of daar hard vanaf, hangend aan de magnetron. Of onderste boven in de wc rollen mand. Aan de kinderstoel ook, het is maar net hoeveel seconde je hem geeft.
Je weet wel, zo n met macramé ingebonden sierlijk zoet geheel aan het plafond
Ik weet nog hoe hard ik riep dit keer voor een hangwiegje te gaan. Leek me zo enig. Je weet wel, zo n met macramé ingebonden sierlijk zoet geheel aan het plafond op de plek waar de box dan had moeten komen. Een tevreden babytje daarin. Gelukkig besloot ik na de de euforische blauwe ontdekking dat een box misschien wel ernstig handig zou zijn. Ze had gelijk. Maar of dat alles zou oplossen..
Terwijl ik heel even de kamer in staar vanuit zitpositie naast rollen wc papier en een prikbord vol knutsels, zie ik hoe de 14 maanden jonge avonturier zijn voeten weet te zetten op zijn felgekleurde dierenpiano, die rechtop staat. Hoog genoeg om alvast een hartverzakking van te krijgen. Ik schiet op, ren de kamer in waar ik hem nog net weet op te vangen. Totaal verontwaardigd van moeders reddingsactie mokt hij wat na. Geeft zichzelf nog een flinke mep om zn mislukte actie kracht bij te zetten en gaat dan vreugdevol richting de kapla. Een tussenpauze van emoties van pak ‘m beet een halve seconde. Het kan allemaal, is zelfs nog knap te noemen ook van die dreumes.
Temperamentvol!
Ik kreeg er nog een temperamentvol wezen bij. En dat is in zijn geval iets waar ik heel dankbaar voor ben. De wereld met krachtige en sterke wil te ontdekken en angst niet te kennnen is fantastisch. Vooral als je ogen je soms wat in de steek laten. De schrammen en zichtbare blauw gele plekken op zijn snoet maken ons alvast kennis met de aard van ’t beestje. Soms hoop ik stiekem stilletjes dat die nog iets te temmen is.
En anders toch een hockeypak, die voor keepers. Idee van je zussen. Met bitje ook. Zal misschien wat belabberd lopen, maar echt, heus allles.. went…
-x- Mama van Dijk
No Comments