Ik staar niet gedachteloos voor me uit. Het was een lange morgen, vol onderzoek en na een frisse wandeling plof ik neer aan tafel..
Felgekleurde rollen cadeaupapier, een paar schoencadeautjes en een lege spuit nurofen geven zonder te praten woorden aan het seizoen. Uitgestort voor me op tafel.. De smaak van cola verhult de romige boterkoek die zojuist langs mijn kaken wist te gaan. Troostvoer. Comfortmakers. Dat een beetje, besef ik bij de laatste slok, terwijl mijn dreumes in zijn veelste schattige zwarte coltruitje zijn cracker combineert met stukken mandarijn. Beter. Die morgen had ik door de kamer geflaneerd, met dreumeszoon strak tegen mijn broekspijpen aan. Twee professionals in ons oh zo veilig vertrouwde huisje ook.
Extra uniek
Ik hoor het mezelf zeggen, als jullie er zijn heb ik ineens een zorgenkindje, dan is alles ineens te plaatsen, te begrijpen, dan knikken we allemaal instemmend, is alles logisch, zijn er veel tests en vele woorden. Dan is Juda ineens bijzonder, of extra uniek. Of een zorgenkindje. We knikken. Over de realiteit die soms hard binnen komt ook. Over een leven zonder heel scherpe details. Letterlijk voor hem. Ik zie het die morgen wanneer zijn knuistjes zoeken naar de transparante beker met rode rietjes daarin, tastend, soms zo verkeerd inschattend. Puur op gevoel ook. En stiekem hoopt mijn moederhart elke keer dat het normaal is. Dat mijn dochters heus vroeger niet anders zouden hebben gedaan.
Veilige haven
Ik zie ze meeschrijven, de lieve proffesionals, die bijna gelijk met zijn komst ons leven waren binnengelopen. Ik gun je zo alles te zien, klinkt de fluistering in mijn hoofd die morgen. Simpelweg omdat ik hem zo de wereld gun. Tot in details. Het vraagt hem wat meer dichtbij zijn veilige haven te zijn. Langzaam de wereld te ontdekken. Tijd te nemen om te vertragen, want alles wat voorbij raast gaat aan zijn ogen voorbij. Hij heeft geen keus, en misschien was dat precies, exact, wat we hier nog konden gebruiken. De les van vertragen. Zichtbaar geworden door het onzichtbare. Een hart dat klopt, stapelverliefd en in de wolken, voor een ronddartelend mannetje. Waar we zo intens graag voor zorgen. Laat dat maar onze definitie van zorgenkindje worden.
‘K heb je zo lief,
-x- Mama van Dijk.
No Comments