Congenitale Nystagmus? Een aangeboren oogafwijking. Die morgen bezoek ik het consultatiebureau waar voor de allereerste keer het voor ons compleet nieuwe begrip valt.
De wattes heeft hij?! Dat geloof ik niet.
Ik pak mijn vrolijke baby weer warmpjes in terwijl ik zijn wiebeloogjes bekijk, het zal toch niet echt? Zonder vermoeden van achterliggende betekenis hadden we de eerste maanden wel door dat zijn oogjes, die hij na enkele weken pas opendeed, steeds vaker heen en weer schoten. In een zelfde ritme horizontaal. Geen mens die me ooit had verteld dat dit iets unieks kon wezen. Ach, welke baby heeft zn oogjes wel onder controle dachten we. Daarbij was de babytijd van de grote zussen alweer zolang geleden. Niets maar dan ook niets bereidde me die morgen voor op de hardop uitgesproken gedachtengang van de jeugdarts.
Hij heeft een Nystagmus klinken haar bevindingen.
Totaal onwetend pak ik mn hoopje geluk weer in, wurm hem in zijn warme pakje terwijl ik haar woorden herkauw. Ineens staat ze naast me. In de openbare zaal. Niets om je zorgen over te maken hoor, ik stuur je wel gelijk even door. Ik hoor het nagalmen in mijn hoofd maar de beide zinnen vallen niet te rijmen. Doorsturen en geen zorgen? In tranen bericht ik manlief dat er mogelijk iets is gevonden. Thuis scroll ik langs soortgelijke videos en ervaringsverhalen. Echt niet dat dit zo is. Toch? Nog diezelfde week zitten we samen in de wachtkamer, een eerste reeks onderzoekjes met maxicosi en onhandig apparatuur. Ook zij bevestigen. En zij sturen door..
Drie maanden oud is onze kleine Juda als we het eerste contact leggen met Bartimeus. Een slechtziende instituut. Bekend vanuit mijn werk als verpleegkundige járen geleden, ineens gekoppeld aan de naam van onze zoon. Een kleine rollercoaster begint..
-x- Mama van Dijk
No Comments