Ik mis het, vertel ik haar die middag. Gewoon even mezelf te zijn. Ik mis mij. Geloof ik. Ik krijg zo weinig gedaan en ik ben zo graag bezig, ik mis het om bezig te zijn met dingen die mijn hoofd legen. Dat ook. Daar zat ze. De moeder die voor haar gevoel sinds tijden niet zo weinig had geslapen. Een hormonale week stond te rocken en elke dag opnieuw had gekookt, de was stond weg te werken, van haar huis een thuis wist te maken en iedereen die binnenliep aan haar tafel begroette met koffie thee of lekkernij.
Ik geloof dat hij het anders ziet
Ik zie haar zoon, gehuld ik skinny spijkerbroek en blitse schoenen. Een plukje donkerblonde krul haar onder zijn muts vandaar doet het vermoeden blijken dat er veel meer onder zit. Hij glundert. Naar moeder. Veilig vanuit haar schoot de wereld ontdekken. Soms met handen gekruld om haar broekspijp. Soms pure paniek wanneer zij opstaat. Laat staan de kamer wil verlaten. De reuring die ze ooit zo was gaan missen was terug. Meer dan ooit. En heel even dendert dat gevoel benauwend haar hart binnen. En dan die middag. Terwijl ze tussen alle bedrijven door een verslag leest van betrokken professionals, leest ze de woorden met prikkende ogen. “Is verlegen naar onderzoekers, maar geniet zichtbaar van het contact met moeder”..
Dat besef. Het komt binnen als een warme deken. Mijn dag niets kunnen doen, is zijn meest waanzinnige dag met zijn moeder. Mijn slapeloze nacht is zijn meest geborgen nacht dicht tegen mij aan. Soms half over me heen, soms woelend of meppend in zijn slaap. Maar dichtbij. En ik koester. Ik koester het jaar dat ik alles liet vallen en me volledig stortte op het moederschap met pril leven daarin. En ik koester ook vandaag. Want met dit nieuwe seizoen, het jaar dat weer blanco is begonnen, leer ik geloof ik voor de derde keer dat er elke keer opnieuw een punt mag komen dat je jezelf een beetje meer terug wilt. Dat het voelt alsof je er ineens klaar vóór bent.
En dan ineens blijken die werelden weer moeiteloos samen te vloeien zonder dat het één het ander onmogelijk maakt. Het is de laatste punt die ze zet in een volgend blogartikel wanneer haar plicht roept. Vanuit een ledikantje. Oke, het vraagt soms wat creativiteit glimlach ik in gedachten.
Volledig moederschap én jezelf niet verliezen te midden van alle creatieve, ondernemende en sociale lievelingsdingen. Het vraagt ten minste om een flexibele planning, vind je ook niet? Ha-ha.
-x- Mama van Dijk
No Comments