geloof

Op een kier..

Die ochtend hoor ik de woorden van de voorganger binnenkomen. Ze resoneren. Klinken door in mijn hart. Bidden, zoals Elia deed, met glorierijke aanhef, een oproep en dan het effect. Ik luister aandachtig. Terwijl ik het beschreven gebed doorlees zie ik haar..

Gebed

Het beeld flitst in gedachten heen en weer tussen eigen gebedssituaties. Van de bedrand waar die allerlaatste energie vd dag een roep om kracht was om te dragen. De nacht die voor haar lag met haar baby, die allang geen baby meer was, soms urenlang rondom het bed. Met een zelfde liedje dat sinds de zwangerschap al zo koesterend kalmerend bleek. Bijna of eigenlijk als een gebed ook. Zovaak meer ook voor haarzelf dan alleen voor hem.

Draw me close to you
Never let me go
I lay it all down again
To hear you say that I’m your friend
You are my desire
No one else will do
‘Cause nothing else can take your place
To feel the warmth of your embrace
Help me find the way
Bring me back to you

Ze wiegt hem. Deinst zijn lijfje liefdevol heen en weer met handen die zo lang voor dit wonder hadden gebeden. Dragend voelt ze zichzelf gedragen terwijl het lied met gebroken stem verder klinkt in de nacht.

… You’re all I want
You’re all I’ve ever needed
You’re all I want
Help me know you are near

Troonzaal

Ik flits die zondag tussen kerkmuren in, langs gedachtes die me brengen in gebedssituaties. En dan zie ik het. De vrouw, haar haar wild omhooggestoken. Op haar arm en rondom haar benen zijn kinderen, haar ogen staan vermoeid en haar kleding is zichtbaar snel aangeschoten, een lange ongestreken jas hangt als een deken om haar heen terwijl ze rent. Half struikeld, spullen iets opzij duwend ook en dan, als met een hartenkreet, de deur van de troonzaal laat openvallen. Daar is ze. Op de plek waar ze wezen moet. Alles laten vallen. Op haar knieeen. Gevallen. Gebogen. Even er zijn. Even. De woorden zijn op. Geen gebed als Elia. Slechts er zijn. Slechts een.. “Heer!” Een zucht.. ” Heer.. ” Haar handen vallen open naast zich neer. De warmte is voelbaar, de vermoeidheid ook. Ik zie het flitsend in gedachten en het beeld raakt me.

Het is alsof het beeld die morgen in haar gedachten de moeders weerspiegelen. Soms zo aaneengesloten druk, vermoeid, zo vaak aan het rennen geslagen. Maar ook de hunkering, de hoopvolle verwachting op datgene vinden, bij Vader. Die diepe vrede en rust. Er kunnen zijn. Op knieen gevallen met gebogen rug en open handen in een wereld die roept om alle ballen hoog te houden, hard te genieten en nog harder te werken.

Ik bid het je toe lieve vrouw, mooie mama. In alles dat je bezighoud, in alles wat je draagt. Hoe je dan ook struikelt, stamelend of rennend de Troonzaal binnenkomt. Ik bid het je toe dat die momenten van rust mag inbouwen en van binnen zal voelen. Ik hoef dit niet langer alleen.