Deel 2 – De weg naar adoptie langs een diepe onvervulde wens

Vorige maand stelde ik Nayomi en haar man Gerard al even aan je voor. Het verlangen naar adoptie groeit, in de afgelopen jaren is er dan ook een hoop gebeurd. Vandaag praat Nayomi ons bij en neemt ze ons mee in het proces waarin het geduld meermaals op de proef wordt gesteld.

Lees ook: ” Deel 1 – De weg naar adoptie langs een diepe onvervulde wens “

Kleine stapjes

” Tijdens onze vakantie in september 2016 viel er een factuur op de mat voor de verplichte bijeenkomsten georganiseerd door Stichting Adopievoorzieningen. Voor ons was dit weer een kleine stap verder en de bevestiging dat we ook daadwerkelijk de cursus mochten volgen vanaf februari 2017 tot april 2017. Eind november 2016 lag er opnieuw een dikke envelop van de Stichting op de mat en in deze envelop zaten dan ook de data voor de bijeenkomsten en o.a. het handboek waaruit we een aantal stukken moesten lezen als voorbereidingen op de bijeenkomsten. De brief vertelde ons ook dat we op 9 februari onze eerste bijeenkomst hadden in Utrecht samen met nog zeven andere stellen waren we ingedeeld in een groep. Langzaam begon het te kriebelen vooral bij mij om te gaan lezen in het handboek als voorbereiding op de cursus. Gerard is niet zo’n lezer en vond de verplichte kost wat lastiger. En zo brak in 2017 aan, een jaar waarin we weer stappen zouden maken op weg naar ons kindje.

Eerste bijeenkomst

Op 9 februari 2017 was het dan eindelijk zover de eerste bijeenkomst georganiseerd door Stichting Adoptievoorzieningen in Utrecht. Met gezonde spanning en kriebels in onze buik vertrokken Gerard en ik op tijd richting Utrecht. We arriveerden ruim op tijd en hadden nog even de tijd om rustig koffie en thee te drinken. Langzaam druppelden de andere stellen ook binnen en uiteindelijk was het tijd om naar de ruimte te gaan waar we de rest van de middag door zouden brengen. Een beetje onwennig was het nog wel, je kent behalve je partner immers nog niemand.

Belangrijke thema’s

De eerste bijeenkomst stond in het teken van kennismaken met de andere stellen en de achtergronden van adoptiekinderen aan de hand van hun levenslijn. Om 17.00 uur zat de eerste bijeenkomst erop en reden wij met een hoofd vol indrukken naar de Ikea om daar even een hapje te eten voordat we de reis terug naar Hattem zouden maken. Na twee weken  hadden we weer een bijeenkomst deze stond in het teken van een band opbouwen, de derde bijeenkomst stond in het teken van stress, verlies en onze eigen situatie.  De vierde bijeenkomst stond in het teken van identiteit en loyaliteit. Op deze bijeenkomst kwam er ook een adoptieouder het verhaal vertellen over de adoptie van zijn dochter, dat was erg interessant. Misschien kwam dat ook omdat ik zelf ben geadopteerd en geadopteerde zusjes heb, daarnaast hoorden we er ook herkenbare stukjes uit de cursus in zijn verhaal terug. De laatste bijeenkomst op 6 april ging over wensen en grenzen. Allemaal belangrijke thema’s die ons helpen om ons goed voor te bereiden op de komst van ons kindje. Inmiddels leerden wij de andere stellen ook beter kennen en houden we elkaar op de hoogte in een groepsapp.

Lange wachten

Eind april kregen we een brief van de Stichting Adoptievoorzieningen dat ze aan de Raad voor de Kinderbescherming in Arnhem onze gegevens hadden doorgegeven en dat zij met ons contact zouden opnemen voor het gezinsonderzoek. En toen begon het lange wachten, elke dag keek ik of de postbode al nieuws bracht van de Raad voor de Kinderbescherming maar ook in de maand mei kwam er geen post.

Inmiddels had ik wel contact gehad met de Raad voor de Kinderbescherming over hoelang het nog zou duren voor we iets zouden horen. Zij gaven aan dat ze een kleine achterstand weg moesten werken en dat het nog even kon duren. Eindelijk lag daar op 16 juni een dikke envelop van de Raad voor de Kinderbescherming op de deurmat met daarin een brief waarin ons verzocht werd om ons medisch te laten keuren door een onafhankelijke arts en die gegevens dan aan hen retour te sturen. Het was nog wel even een gepuzzel om een onafhankelijke arts te vinden die ons kon keuren maar na wat telefoontjes is dit uiteindelijk gelukt.

Keuringsarts

Op 26 juni 2017 kwam de keuringsarts bij ons thuis om ons medisch te keuren. Dit was een kort gesprek en onderzoek waarbij we het verlossende bericht kregen dat we allebei medisch werden goedgekeurd. Weer een stap verder in ons proces! Diezelfde dag heb ik de gegevens weer retour gestuurd aan de Raad voor de Kinderbescherming en toen begon het lange wachten opnieuw. Dit keer op de uitnodiging voor het gezinsonderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. Om toch het lange wachten een beetje dragelijk te maken zijn Gerard en ik naar een themabijeenkomst geweest over Special Needs omdat wij een kindje gaan adopteren wat een of meerdere Special Needs zal hebben. Tijdens deze bijeenkomst kwam een kinderarts vertellen over de meest voorkomende special Needs bij adoptiekinderen. Aan deze bijeenkomst hebben we allebei veel gehad en voor ons werd dan ook steeds duidelijker voor welke special needs we zouden willen gaan.

Als de uitnodiging uitblijft

Inmiddels hadden andere stellen uit onze groep al een uitnodiging gehad voor het gezinsonderzoek maar bij ons bleef de telefoon stil. Wat was dat frustrerend want ook wij wilden zo graag verder! Via een ander stel uit onze groep hoorden we dat zij mee mochten doen aan een pilot en een portfolio moesten maken over zichzelf omdat zij net zoals wij lang moesten wachten op het raadsonderzoek. Ik heb ook gebeld begin augustus 2017 waarna ook wij mochten starten met een portfolio waarbij ze aangaven dat de gesprekken straks sneller zouden verlopen omdat ze al veel informatie over mij/ons hadden. Nadat we de portfolio hadden ingeleverd bij de Raad bleef het nog lang stil tot eind september 2017.

Op 28 september 2017 had ik een gemiste oproep op mijn telefoon en bleek ik een voicemailbericht te hebben. Het bleek een gemist telefoontje te zijn van onze raadsonderzoekster die een afspraak met ons wilde maken voor het gezinsonderzoek. Toen ik haar terug belde kreeg ik de voicemail. Inmiddels had Gerard mij bericht dat hij haar wél had gesproken en ze een afspraak hadden gemaakt voor 4 oktober 2017! Er volgden tranen van geluk, eindelijk hadden we een afspraak en konden we weer een stap verder in het proces.

Raad van Kinderbescherming

Op 4 oktober 2017 was het dan eindelijk zover we mochten naar de Raad in Arnhem toe voor ons eerste gesprek. Met gezonde kriebels in de buik reden we in de ochtend naar Arnhem. Na even gewacht te hebben in de wachtkamer werden we opgehaald door onze raadsonderzoekster. Aan het begin van het gesprek legde ze uit wat de bedoeling was van de gesprekken die ze met ons zou voeren. Dat het geen overhoring zou zijn van de cursus maar dat ze graag wilde weten wie we zijn en waar we voor staan.

Dat die bewuste gesprekken ook veel moois opleveren lees je de volgende keer op Mama van Dijk. Welkom in deze rubriek waar Nayomi ons meeneemt in de ontdekkingstocht naar het moederschap, de reis naar adoptie.

Ken jij het adoptieproces van dichtbij?

-x- Mama van Dijk