De allereerste maand, de grijze wolk

De roze wolk bleek zo roze niet. De euforie van de eerste dagen maakte in mijn hoofd snel plaats voor zorgen. Hadden we dan niet kunnen genieten van deze eerste tijd? Vandaag lees je meer over het grijze wolkje dat hing boven dochterlief’s allereerste maand.

 “Kom binnen, buiten is het koud”. Ik laat de verpleegkundige van het consultatiebureau binnen waarna zij enthousiast en nieuwsgierig de kamer komt binnen gelopen. Hoe is het nu? Teleurgesteld verteld ik over hoe het ontroostbaar huilen opnieuw begon na twee fantastische dagen. Een groeispurt wijst uit dat ze ondanks haar ontevredenheid wel degelijk een is gegroeid. Er word pepti-voeding aangeraden. Diezelfde middag starten we deze voeding voor kindjes met koemelkallergie. Zou dit het zijn geweest?

Opnieuw lijkt er even iets meer rust huize van Dijk binnen te vloeien maar ook dit is van korte duur. Nachtenlang proberen we ons meisje te troosten. Zo vullen de dagen zich één voor één. Mijn hormonen gieren, de tranen vloeien rijkelijk, mijn wallen groeien, mijn energie daalt. Het zijn de allereerste weken die als een wervelwind ons leven voorbij gestormd is. Even vraag ik me af hoe erg we van deze eerste weken hebben kunnen genieten. Of doet dat er misschien niet toe?

In de eerste week stond die bijzondere kennismaking centraal, genoten we van een zalige kraamweek maar al snel viel op dat Fleur onrustig was. Ze was niet snel te troosten en zoals ik in de post over de borstvoeding al liet weten besloot ik na twee weken dat we over gingen op kunstvoeding. Er volgde twee zalige dagen waarin we ineens een tevreden baby’tje zagen. Wat waren we blij om haar eens zo te zien. Onze Fleur sliep weer, dronk goed, en maakte een zichtbaar rustige uitstraling. Helaas na twee dagen begint opnieuw een ontroostbaar huilen..

Een week later stap ik voor het eerst met dochterlief het consultatiebureau binnen. Alweer één maandje oud. “Wat genieten zeg” hoor ik de mensen zeggen. Ik lach vriendelijk. Je moest eens weten, dwarrelt er door mijn hoofd. Aan tafel bij de arts word de afgelopen maand besproken. Hoe de onrust kwam en niet verdween. Hoe nachten gevuld werden met rondjes op de arm, in de auto of onder de douche. Een bemoedigende blik kijkt me aan vanachter haar bureau. “Je gaat je afvragen of je het allemaal wel goed doet eh?” Ik knik. Mijn ogen vullen zich.

Terwijl ik mijn warme handen over dochterlief’s blote buikje streel vertel ik de arts hoe goedbedoelde adviezen uit de omgeving me raakten. “Zet haar toch in de garage of de badkamer dan hoor je het tenminste niet”, “Huilen doet ze toch wel”, “Zorg gewoon voor oordopjes”, of “Na vier nachten huilen stopt het wel”. Terwijl ik een traan wegveeg zoeken mijn ogen opnieuw contact met die van de arts. “Nee, ik kon er niets mee” vertel ik met haperende stem. Een liefdevolle blijk van begrip ontvang ik ter harte. Er volgen goede adviezen. Eveneens die voor wederom een andere voeding. Nutramigen. Een van de betere voedingen, compleet lactose vrij. De volgende dag, wanneer de voeding binnen is, starten we meteen.

Ondertussen zijn we een week verder. Zachtjes durf ik te geloven dat dit ons daadwerkelijk een ander kindje heeft gebracht. Een meisje dat weer slapen wil, groeien kan en bovenal te troosten is. Zachtjes houd ik je vast, omarm ik je en streel je door je mooie haar. De afgelopen maand is voorbijgevlogen, zo hard aan ons voorbij gegaan.

Helaas na een aantal rustige dagen kwam de onrust weer in alle hevigheid terug.

-x- Mama van Dijk