De afgelopen weken waren zwaar. Het was een heuse rollercoaster waar geen achtbaan tegenop kon. Normaliter houd ik van achtbanen, het slingeren van links naar rechts terwijl de adrenaline kick door je lijf schiet. Vandaag wil ik delen over de spreekwoordelijke emmer van het leven. Eentje die niet word gevuld met zand maar wel kan overlopen..
Persoonlijke emmertjes
Het is alweer even terug als ik deelneem aan een maandelijkse gebedsavond met andere mama’s uit de gemeente. Het is vooral de inleiding die nog wekenlang in mijn gedachten blijft terugkomen. Er wordt die avond ingehaakt op de persoonlijke emmertjes van onze kinderen. Niet de plastic varianten met bijbehorende droomfiguren als Elsa. Geen emmers voor zandtaartjes en omgebouwde barbie zwembadjes.
“Het was de druppel die de emmer deed overlopen”
Spreekwoordelijk
Het gezegde kennen we natuurlijk allemaal. “Het was de druppel die de emmer deed overlopen.” Een persoonlijke strijd van vermoeidheid of verdriet kan in jou leven zomaar de overhand nemen. Misschien ben je opgebrand en herken je het maar al te goed. Misschien maakte iets of iemand je boos, furieus of gefrustreerd. Je persoonlijke emmer van emoties kan zo vaak en in zoveel verschillende omstandigheden vollopen, overstromen. Maar op die bewuste avond te midden van andere mama’s werd dat spreekwoordelijke emmertje van onze kinderen bedoeld. De emmer die als het ware leeg is bij de geboorte en in zijn/haar leven continue mag worden gevuld. Door jou als vader, moeder, verzorger, opa, oma, leerkracht of wie dan ook.
Meer van Hem
Hoe vul ik de emmers van mijn meisjes? Hoe vul ik hun persoonlijke leventjes? Hoe vul ik ze met meer van Hem en minder van de wereld. Die vraag heb ik mezelf de afgelopen weken vaak gesteld. Als ik verlang dat zij liefde geven aan elkaar als zusjes, laat mij die liefde dan uiten naar de mensen om mij heen. Als ik hen mee wil geven hoe ze in ruzie of conflicten moeten reageren. Laat mij dan leren ook dan de kalmte zelf te kunnen zijn. Als ik wil dat zij leren delen, laat mij het ze dan voordoen.
Als zij niet zien dat ik bouw aan een levende relatie met mijn Hemelse papa. Hoe kunnen zij daar dan naar verlangen? Als zij niet zien hoe ik bid en dank. Hoe zullen zij dan leren praten met Hem? De emmers van onze kinderen worden gevuld met dat wat wij ze geven en dat wat ze zien. Jij draagt bij aan een groot deel van die inhoud. Denk vandaag nog eens terug aan deze blogpost in het samenzijn van je kinderen. Hoe vul jij ze vandaag aan?
En heus, daar mag af en toe best een beetje zand over.
-x- Mama van Dijk
1 Comment
Mooi omschreven! Dit is iets wat mij ook bezig houd, wie zijn wij als ouders en welk voorbeeld geven wij? Mooi beeld erbij, van de emmer!