Daar zit je dan, met je goede gedrag. Eerder al besteedde ik aandacht aan mijn liefde voor borstvoeding, het antenataal kolven, hoe de productie voorafgaand aan je bevalling al op te wekken is. En hoe dat in zijn werk ging. Ja, daar zit ik dan. Een reuze boezem waar het melk uit spuit. De stuwing die de voorgevel slechts voor korte tijd deed veranderen in harde bowlingballen..
Twee tepels die het werk zonder problemen op zich nemen. Een kraamweek waarbij zelfs extra kolven niet nodig is door de ogenschijnlijk goede productie. Maar..? Hoor ik je denken. Er bleek inderdaad een grote maar.. De borstvoeding’s missie faalt.
Mama faalt, want zo voelde het even toen ik na twee weken tijdens de controle van het consultatiebureau met tranen achter mijn ogen, wallen tot op mijn tenen en mijn haar omhoog gestoken aan mijn keukentafel zat. Op mijn schoot een pasgeboren meisje dat na wederom uren aaneengesloten huilen eindelijk in slaap is gevallen. Onder mijn ogen zie ik het formulier over depressies passeren dat ik na twee maanden ingevuld mee mag nemen tijdens een controle. “Het is vooralsnog toegestaan om me zwaar labiel te voelen?” grap ik eruit. Ze knikt en spreekt me de nodige moed in. Dochterlief bleek niet gegroeid. Na twee weken zat zij nog steeds onder haar geboortegewicht. Ik krijg tips, adviezen en een schouderklopje voor zij de deur uit gaat. Je kan het meid..
Na het gesprek bel ik snel de lactatiekundige in de hoop dat zij iets voor mij kan betekenen. Er moest rust in de tent komen. Mijn wallen moesten verdwijnen. Mijn bed wilde ik niet verkopen. En mijn pasgeboren baby al helemaal niet. Ik wilde niet meer denken dat ik het niet trekken zou. Of alsmaar zeggen dat ik slapen wilde. Mijn lieve kleine meisje moest na uren, dagen en weken, stoppen met huilen. Nu.
Ik krijg een telefonisch consult. Een lijst met adviezen en producten eveneens. Ik hang op. Bedank haar zeer vriendelijk en bel direct de huisarts om enkele middeltjes daarvan te bestellen. Niet veel later zit ik op de bank. De 15 kilo waren met rap tempo van mijn lijf gevlogen. Een leuk bijkomend voordeel van borstvoeding. Maar wat was mijn energielevel geslonken. Terwijl ik met het laatste beetje energie dat ik over heb mijn ontevreden meisje voed besluit ik drastisch. Ik stop. Manlief bericht ik mijn conclusie die met liefde mijn beslissing omarmt. “Ik ben zo trots op je”
’s Avonds drinkt zij haar allereerste fles leeg, twee geweldige dagen met een tevreden meisje dat niet meer ontroostbaar huilt volgen. Had ik gefaald? Heus? Nee, echt niet. Ik was tot het uiterste gegaan voor mijn kleine prinsesje maar moest besluiten dat het voor haar, mezelf en de omgeving zo beter was.
Helaas sloeg de euforie in huize van Dijk wederom om toen dochterlief na twee dagen opnieuw -nonstop- startte met huilen. In de post van aanstaande dinsdag lees je er meer over.
Even mocht ik genieten van het gevoel. De warmte, de intimiteit. Ik heb genoten van de twee weken dat ik kon voeden. Wilde jij graag zelf borst’ voeden? Hoe heb jij dat ervaren?
-x- Mama van Dijk
1 Comment
[…] kraamweek maar al snel viel op dat Fleur onrustig was. Ze was niet snel te troosten en zoals ik in de post over de borstvoeding al liet weten besloot ik na twee weken dat we over gingen op kunstvoeding. Er volgde twee zalige […]